آسیب شناسی پاسخ های پزشکی در قبال اختلال نقص‎ توجه بیش‎فعالی در رویکرد سیاست جنایی

اختلال نقص توجه بیش‎فعالی موسوم به (ADHD) یک بیماری عصبی رفتاری در دوران کودکی است. اختلال در سه سطح نوع بی‎توجهی، نوع بیش‎فعالی و تکانشگری و نوع مرکب است. خطرناک ترین وضعیت زمانی است که به اصطلاح «همبودی»، یعنی این اختلال با یک یا چند اختلال دیگر همراه باشد، چنانچه این ناهنجاری کاملا غیر ارادی (عدم کنترل فعالیت و تکانه ها) در دوران کودکی به صورت علمی درمان نگردد، در سنین بالاتر، یعنی دوران جوانی و بزرگسالی، ضمن کاهش شدید اثرات درمانی نسبت به دوران کودکی، بر عملکرد فرد در خانواده و اجتماع تاثیرات سوء می گذارد و همین اختلال به عاملی برای جامعه گریزی و ناهنجاری های فردی و اجتماعی منجر می‎شو‎د و در نهایت همین عوامل، انحراف و بزه کاری فرد را فراهم می نماید و جامعه نیز در ابعاد مختلف با چالش های اساسی رو به رو می گردد. یکی از مهم ترین خلاها و آسیب ها در پاسخ پزشکی در تطبیق با برخی کشورهای پیشگام، عدم وجود اقدام علمی و عملی مخصوصا در موضوع غربالگری و نظارت در دوره آموزش ابتدایی است. بنابراین بر اساس روش تحقیق تحلیلی توصیفی و مصاحبه با برخی اساتید روان پزشکی، سیاست جنایی ایران با ناکارآمدی شدیدی در هر سه بخش تقنینی، قضایی و اجرایی مواجه است و با توجه به واقعیات و مقتضیات روانی افراد دارای این اختلال می باید، با اتخاذ مجموعه تدابیر و رویکردهای علمی در سیاست جنایی با پاسخ های دولتی و جامعوی با همکاری و مشارکت متخصصین علوم روان پزشکی در مواجهه با چنین پدیده ای که هر روزه بر شیوع و توسعه آن افزوده می‎شود، در سطح پزشکی و اجتماعی مبادرت گردد.