تقابل روابط محورهای همنشینی و جانشینی و دگرگونی آن در نسبت با نقش رسانه ای شاهنامه نگاری مکتب نگارگری شیراز

شاهنامه نگاری مکتب نگارگری شیراز، در قالب متنی برخوردار از زنجیره زبان تصویری ، همواره ترکیبی است از روابط همنشینی و جانشینی نشانه ها. روابط همنشینی، شیوه های متفاوت پیوند عناصر درون یک متن و روابط جانشینی نیز دال هایی که نشانگر محتوای متن می باشند را نمایش داده و به روابط درون متنی و بینامتنی توجه دارند. تقابل حاصل، در نهایت به بافت ساختاری نگاره ها شکل داده و نشانه ها در آن معنا می یابند. این پژوهش با هدف تحلیل ساختارگرایانه انواع این روابط و دگرگونی های وابسته، تلاش دارد بر تقویت جنبه های ادراک و یادآوری روایت نگاره ها بیفزاید. رهیافت حاصل از روش توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر منابع کتابخانه ای نشان می دهد که عناصر همنشینی، در نگاره ها از بعد زمانی و مکانی برخوردارند؛ در حالی که، امکان قرارگیری هم زمان عناصر جانشین در کنار یکدیگر فراهم نیست. همچنین دگرگونی روابط محورها، بر جنبه های جابه جایی و جایگزینی عناصر در محور جانشینی و کاهش و افزایش آنها در محور همنشینی استوار است.