اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رفتارهای خودمراقبتی و پیروی از درمان در بیماران دیالیزی

تحقیقات نشان داده است که ابعاد روان شناختی سهم عمده‎ای در درمان مشکلات جسمانی دارد. بنابراین؛ هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رفتارهای خودمراقبتی و پیروی از درمان در بیماران دیالیزی بود.

روش تحقیق نیمه تجربی و طرح تحقیق به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه‎های تجربی و کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش را کلیه بیماران دیالیزی بخش دیالیز بیمارستان بوعلی شهر مریوان تشکیل دادند. تعداد آزمودنی‎های گروه آزمایشی 15 نفر و گروه گواه نیز 15 نفر بود. گروه آزمایشی تحت 8 جلسه درمان پذیرش و تعهد قرار گرفت و گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکرد. ابزار گردآوری داده‏ها، پرسشنامه پیروی از درمان مدانلو و پرسشنامه توان خودمراقبتی (SCAS) بود. داده‎های حاصل از طریق نرم افزار SPSS نسخه 24 و با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس، تجزیه و تحلیل شد.

نتایج حاکی از آن بود که تفاوت بین میانگین نمرات بیماران گروه آزمایش و گروه کنترل در نتیجه اثر متغیر مستقل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر متغیرهای خودمراقبتی، اهتمام در درمان، تمایل به مشارکت در درمان، چسبیدن به درمان، تعهد به درمان و تدبیر در اجرای در بیماران دیالیزی موثر است (001/0≥p). اما با توجه به معنی دار نشدن تفاوت بین میانگین نمرات بیماران گروه کنترل با گروه آزمایشی در زمینه تاثیر متغیر مستقل، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر توانایی تطابق با بیماری و تلفیق درمان با زندگی در بیماران دیالیزی، موثر نمی‎باشد (001/0≤p).

به نظر می‎رسد رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر متغیرهای مبنی بر خودمراقبتی موثر است. با این حال در جهت بالا بردن اعتبار بیرونی تحقیق پیشنهاد می‎گردد که تحقیقات بیشتری در این راستا صورت بگیرد.