مداخله تمرین استقامتی مزمن بر ایندکس مقاومت انسولینی مردان میانسال مبتلا به بیماری دیابت نوع 2

در این مطالعه تاثیر تمرینات استقامتی بر شاخص مقاومت به انسولین مردان دیابتی نوع 2 با ترکیب بدنی چاق بررسی گردید. 45 مرد میانسال 43 تا 64 سال با سابقه(6/1±85/7) سال مبتلا به دیابت مزمن نوع 2 و میانگین های شاخص جرم بدن (1/4±5/29) کیلوگرم بر مترمربع، هموگلوبین گلیکوزیله پایه(22/0±49/5) درصد، سطح گلوکز پایه (42/1±5/7) میلی مول در لیتر و مقاومت انسولینی پایه 3≥IRداوطلبانه در برنامه ورزشی (استقامتی) ظرف ده هفته پیاپی شرکت کردند. متغیرهای بیوشیمیایی خون در شرایط پایه و از مداخله تمرین ورزشی با دامنه شدت کار55 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره اندازه گیری شدند. داده ها به شیوه آنالیز واریانس یک سویه با اندازه گیری تکراری در سطح آماری 5 درصد ارزیابی شدند. ننتایج نشان داد که برنامه ورزش استقامت موجب کاهش معنی دار درسطوح : (F=3/5,P=0/02) ،(F=3/0,P=0/04)پلاسمایی پایه ناشتای انسولین و (P<0/001, F=5/2,) گلوکز در HbA1Cنسبت همچنین. گردیدF=4/4,P=0/01) HOMA_IR) انسولین مقاومت و (HbA1C) گروه های تمرین هوازی وکنترل تفاوت معنی داری بدست آمد (006.0=P).

از دیدگاه توانبخشی پروفایل شاخصهای متابولیک مانند سطوح پایه گلوکز، انسولین،HbA1C پلاسمایی و IR_HOMA برای بیماران میانسال چاق پیکر مبتلا به دیابت مزمن بطور چشمگیری به دنبال اجرای برنامه ورزش هوازی به عنوان عامل غیرفارماکولوژیک تغییر پیدا میکند.