تغییرپذیری بلند مدت ذرات معلق (PM2.5) شهر تبریز با استفاده از داده های سنجش از دور

غلظت ذرات معلق (PM2.5) با وضوح مکانی بالا امکان کنترل دقیق کیفیت هوا را فراهم می‏کند، به‏ خصوص برای کلان‏شهرها که دارای تراکم بالای جمعیت‏اند. هدف از این پژوهش برآورد ذرات معلق (PM2.5) و روند تغییرات آن در شهر تبریز است. به این منظور، داده ‏های عمق نوری هواویز (AOD) سنجنده ‏های SeaWifs، MISR، و MODIS طی دوره آماری 1998-2016 برای برآورد PM2.5 استفاده شد. سپس، با استفاده از روش رگرسیون وزن‏دار جغرافیایی (GWR) و کاربست داده‏ های شهری و ایستگاه‏های آلودگی هوا مقدار PM2.5با تفکیک مکانی 01/0 درجه قوسی برای شهر تبریز برآورد شد. برای مطالعه روند و شیب روند از آزمون‏های ناپارامتریک من- کندال و سنس استفاده شد. غلظت PM2.5 تبریز حداقل 29/11 و حداکثر 86/16 µ/m3برآورد شد و مناطق غربی شهر بیشینه مقدار PM2.5 را دارا می‏باشند. میانگین بلندمدت PM2.5،µ/m304/14 محاسبه شد که نسبت به استاندارد سازمان محیط زیست ایران µ/m3 2 بیشتر است. روند PM2.5 کاملا افزایشی است و مناطق غربی شهر از روند شدت بیشتری برخوردار است. مقدار PM2.5 تبریز µm/m3 20/0 year-1 در حال افزایش است که تهدیدی جدی برای شهر تبریز است. بنابراین، می‏توان نتیجه گرفت روش GWR مبتنی بر داده‏های سنجش از دور نسبت به روش‏های موجود تهیه نقشه‏های آلودگی هوا برتری دارد.