انتقال آوایی در گفتار فارسی فارسی آموزان چینی با تمرکز بر فضای واکه ای

لهجه ی خارجی نمودی از انتقال آوایی از زبان مادری تلقی می شود. هدف در پژوهش حاضر بررسی این امر بوده که «آیا بخشی از لهجه ی خارجی در گفتار فارسی فارسی آموزان چینی می تواند ناشی انتقال مشخصه های صوت شناختی واکه ها از زبان مادری باشد؟». در یک بررسی میدانی با شرکت 24 گویشور بومی زبان فارسی و 18 گویشور چینی، مشخصه های صوت شناختی واکه های فارسی، چینی مندرین، و واکه های فارسی تولید شده توسط گویشوران چینی، گردآوری و با هم مقایسه شد. تحلیل داده ها نشان داد که: نخست، در گفتار فارسی مندرین زبانان، سازانه ی دوم واکه ی /e/ متفاوت از فارسی معیار تولید می شود؛ بنابراین، حداقل بخشی از لهجه ی خارجی در گفتار فارسی مندرین زبانان می تواند ناشی از اختلاف در تلفظ واکه ی /e/ باشد. دوم، تطبیق فضاهای واکه ای فارسی و چینی مندرین نشان می دهد جایی که واکه ی /e/ فارسی قرار می گیرد، در مندرین تجمعی از چند واکه ی پیشین افراشته و نیم افراشته وجود دارد؛ به نظر می رسد فارسی آموزان مندرین زبان واکه ی /e/ در گفتار فارسی خود را آن قدر پیشین تولید کرده اند که از محل تجمع واکه های مشابه در زبان مادری آنها دور شود؛ همین اغراق موجب اختلاف در تلفظ و بروز لهجه ی خارجی گردیده است. یافته های پژوهش حاضر نسخه ی تعدیل یافته ی فرضیه ی انتقال زبانی منفی را تقویت می کند؛ چراکه به نظر می رسد خطای روی داده در تلفظ /e/ در گفتار فارسی مندرین زبانان نوعی تداخل غیرمستقیم الگوهای مشابه است.