بررسی اثر و ماندگاری تمرینات عصبی - عضلانی بر زمان بندی فعالیت عضلات دیستال و پروگزیمال اندام تحتانی در ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا

اثر و ماندگاری اثر تمرینات عصبی- عضلانی بر زمان‌بندی فعالیت عضلات پروگزیمال اندام تحتانی مورد سوال است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر و ماندگاری اثر تمرینات عصبی- عضلانی بر زمان‌بندی فعالیت عضلات دیستال و پروگزیمال اندام تحتانی در ورزشکاران مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا بود.

تعداد 26 ورزشکار مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا بصورت تصادفی به دو گروه تمرینات عصبی- عضلانی و کنترل تقسیم شدند. انتخاب آزمودنی‌ها بر اساس معیارهای ورود و خروج از تحقیق بود. در مرحله پیش‌آزمون زمان‌بندی فعالیت عضلانی آزمودنی‌ها بوسیله دستگاه الکترومیوگرافی سطحی مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از آن گروه تمرینی به مدت 6 هفته تمرینات مربوط به خود را انجام دادند. تمرینات 3 جلسه در هفته و هر جلسه تمرینی به مدت 15 الی 20 دقیقه برگزار شد. سپس کلیه اندازه‌گیری‌های مرحله پیش‌آزمون در مرحله پس‌آزمون و آزمون ماندگاری نیز به انجام رسید. از روش‌های آماری تحلیل واریانس ترکیبی با اندازه‌های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت انجام تجزیه و تحلیل‌های آماری استفاده شد. سطح معنی‌داری کوچکتر از 05/0 در نظر گرفته شد. 

یافته‌ها:

نتایج آزمون تحلیل واریانس ترکیبی برای مقایسه نتایج بین‌ دو گروه در مورد زمان‌بندی فعالیت عضلات نشان از اثر تعاملی زمان (پیش‌آزمون‌پس‌آزمون‌ماندگاری) بر گروه (عصبی‌عضلانی و کنترل) در عضلات تیبیالیس انتریور، پرونیوس لانگوس و گاستروکنمیوس خارجی در گروه عصبی‌عضلانی شده است (P≤0/05). اما تفاوتی در زمان‌بندی فعالیت عضلات رکتوس فموریس، گلوتیوس مدیوس و گلوتیوس ماکزیموس هیچ‌یک از دو گروه‌ در دو مرحله پس‌آزمون و ماندگاری نسبت به پیش‌آزمون مشاهده نشد (05/0<P).

اگرچه تمرینات عصبی-عضلانی موجب بهبود زمان‌بندی فعالیت عضلات دیستال و ماندگاری آن شده است، اما این بهبود در مورد عضلات پروگزیمال که نقش مهمی در زنجیره حرکتی اندام تحتانی دارند، صدق نمی‌کند. لذا پیشنهاد می‌شود در توانبخشی عارضه بی‌ثباتی عملکردی مچ پا، از تمریناتی استفاده شود که علاوه بر تاثیر بر بخش‌های دیستال، عضلات پروگزیمال را نیز مورد توجه قرار داده تا ریسک بروز آسیب مجدد کاهش یابد.