اصفهان: شهر- اسطوره، شهر آرمانی

در این مقاله شهر اصفهان به دلیل قدمت تاریخی، فرهنگ، هنر و... به عنوان الگو در نظر گرفته شده است. می‌خواهیم بدانیم که کارکرد این «جسم» بزرگ جاندار چگونه است و چگونه تولید معنا می‌کند تا آن را به عنوان «الگو- شهر» در نظربگیریم و معرفی‌کنیم. در این رابطه شهر را همچون متنی در نظر می‌گیریم که از کنش‌گرانی تشکیل‌ شده و دارای مکان‌ها و تصاویری متعدد است بنابراین به مثابه یک نظام نشانه‌ای عمل‌ می‌کند و دارای دستور زبانی است. بر این باوریم که اصفهان با ویژگی‌های خود، شهر اسطوره‌ای است که در هنر و ادبیات تکرار می‌شود و می تواند به عنوان الگوی پایتختی فرهنگی، هنری و فکری برای جهان و بخصوص جهان اسلام مورد توجه باشد. در این مقاله ابتدا، در بخش اول تلاش می‌کنیم به معرفی فضا و مکان شهر اصفهان در معنای کارکردی آن بپردازیم تا در ادامه بتوانیم طبقه‌بندی‌ای از این فضا و مکان به دست دهیم تا کارکرد آن را بهتر درک کنیم؛ آن‌گاه، در بخش دوم که به عنوان بحث و هم چنین راه‌ حل نظری، در نظر گرفته می‌شود، سعی ‌می‌کنیم تبدیل این فضا و مکان کارکردی را به فضا و مکان بیانی یا تبدیل آن به نشان‌شدگی را نشان‌دهیم تا راه ‌حلی ارایه کنیم که گردشگران، شهروندان بومی و دیگر شهروندان شهر اصفهان را بهتر ببینند تا بتوانند هویت خود را در آن پیداکنند و در ادامه بتوانیم گردشگر بیش تری برای این شهر اسطوره‌ای، تاریخی و آرمانی جذب کنیم. درواقع، این مقاله نشان می‌دهد از چه نوع فضایی باید استفاده‌کرد تا گردشگران جذب شهر اصفهان شوند؟ و چگونه می‌توان این فضا را ایجاد کرد؟ این مقاله هم چنین نشان‌می‌دهد که چگونه می‌توان در شهر اصفهان عنصر خیال را برای جذب گردشگران به خدمت گرفت و چگونه می‌توان تخیل آنها را خلاق کرد؟