اثربخشی بازی های حرکتی بر شدت نشانه های بالینی در کودکان با اختلال طیف اتیسم

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی بازی های حرکتی بر شدت اختلال اتیسم در کودکان با اختلال طیف اتیسم بود. مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی کودکان 7 تا 10 سال کودکان با اختلال طیف اتیسم شهر زاهدان بود که 30 کودک (21 پسر و 9 دختر) به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت هدفمند در سه گروه مداخله بازی های حرکتی با بهره هوشی پایین، متوسط و بالا قرار گرفتند. به منظور بررسی شدت اختلال اتیسم از مقیاس اندازه گیری گارز-2 (GARS-2) استفاده شد. برنامه بازی های حرکتی به مدت 24 جلسه، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 45 تا 60 دقیقه انجام شد. از آزمون های تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک متغیره و همچنین از نرم افزار 20-SPSS استفاده شد. یافته ها نشان داد از لحاظ رفتارهای کلیشه ای، مهارت های ارتباطی و تعاملات اجتماعی بین گروه مداخله بازی های حرکتی با بهره هوشی پایین، متوسط و بالا تفاوت معناداری وجود داشت (001/0>P). بازی های حرکتی، باعث بهبود و تسهیل در تعاملات اجتماعی، مهارت های ارتباطی و کاهش رفتارهای کلیشه ای در این کودکان شد. مداخله بازی های حرکتی به ترتیب در گروه های باهوش بالا، متوسط و پایین، بیشترین اثر را داشت.