تشخیص هویت انسان از منظر قرآن کریم، روایات معصومین (ع) و دانش ژنتیک

یکی از کاربردهای علم ژنتیک در مسایل قانونی است که هویت افراد با تعیین (DNA) Deoxyribonucleic Acid در موارد لزوم تشخیص داده می‌شود. افزون بر بررسی DNA، روش‌های دیگری نیز همچون انگشت‌نگاری و اسکن (پویش) عنبیه چشم جهت تشخیص هویت وجود دارند. هدف از این پژوهش، پی‌بردن به دیدگاه قرآن و معصومین (ع) در زمینه تشخیص هویت افراد بر پایه تفاوت‌های خطوط سرانگشتان و تفاوت‌های ژنتیکی و از سوی دیگر توجیه علمی امکان احیای مجدد و معاد جسمانی بر اساس هویت ژنتیکی هر فرد می‌باشد.

در این نوشتار که از نوع توصیفی تحلیلی است با روش مطالعه کتابخانه‌ای، آیات و روایاتی که متضمن وجود اختلافات فردی و تفاوت‌های ژنتیکی می‌باشند، استخراج و بررسی گردید

بر اساس یافته‌های این پژوهش، شواهدی در قرآن و بیان معصومان وجود دارد که می‌توان آن را در پرتو دانش ژنتیک جدید تفسیر کرد. یافته‌های به دست‌آمده نشان داد که در قرآن کریم به وجود خطوط سر انگشتان، منحصر به فردبودن و تغییر ناپذیری آن‌ها اشاره شده است. همچنین از فحوای روایتی، مساله انگشت‌نگاری ژنتیکی، بقا و منحصر به فردبودن DNA و امکان احیای مجدد بر اساس هویت ژنتیکی هر فرد قابل استنباط است. همچنین معصومین (ع) در قالب الفاظ ساده، اقدام به رفع سوء ظن مردانی می‌نمودند که ناشی از عدم شباهت فرزندشان به خود و همسرشان بود.

بر مبنای یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که قرآن و معصومین (ع) در بیش از 14 قرن پیش به مساله تفاوت‌های فردی، اثر انگشت کلاسیک و انگشت‌نگاری ژنتیکی اشاراتی داشته‌اند که این خود گوشه‌ای از عدم تضاد بین علم و دین است.