تعیین عوامل موثر بر طول مدت بستری بیماران با استفاده از مدل های رگرسیونی پواسن آمیخته

مدل بندی مدت اقامت بیماران در سیستم های بهداشتی از اهمیت بالایی برخوردار می باشد، اما در ایران مطالعات تخصصی کمی در این زمینه صورت گرفته است. این مطالعه با هدف شناسایی مدل بهینه از میان توزیع های پواسن آمیخته در مدلبندی مدت بستری و یافتن عوامل موثر بر آن صورت گرفت.

مواد و روش ها: 

در این مطالعه تحلیلی- مقطعی تعداد 1256 پرونده شامل 15 متغیر مرتبط با مدت زمان بستری بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی ساری در سال 1395 مورد بررسی قرار گرفت. توزیع های پواسن-یکنواخت-گسسته و پواسن-لیندلی تعمیم یافته به متغیر مدت زمان بستری در بیمارستان برازش داده شد.

یافته ها: 

میانگین مدت بستری 95/4 روز بود. بر اساس نتایج آزمون امتیاز، داده ها بیش پراکنده بود (001/0>P). توزیع پواسن لیندلی تعمیم یافته بهترین مدل بود (مقدار آکاییک=61/5994). در این مدل اثر متغیرهای سن، جنس، تاهل، شغل، مرگ، بخش بستری و علت بستری بر طول مدت بستری معنی دار بود (05/0>P). بیماران در رده های سنی پایین تر و بیماران شاغل به طور متوسط مدت بستری طولانی تری داشتند. مدت بستری زنان به طور میانگین 40/1 برابر مردان بود. طول مدت بستری به طور متوسط در بخش داخلی 68/2 برابر، جراحی57/1برابر، اورژانس 62/1 برابر و بخش زنان و زایمان 78/0 برابر بیمارانی بود که در بخش انکولوژی بستری شده بودند. بیماری های دستگاه عضلانی-اسکلتی با میانگین 51/8 روز بیش ترین مدت بستری را داشتند.

با توجه به اینکه تعداد روزهای بستری در بخش های متفاوت بیمارستان توزیعی متفاوت دارد، انتخاب یکی از توزیع های پواسن آمیخته با برازش بهینه مناسب است.