رفاه اجتماعی در نظام حقوقی ایران

در این مقاله به اندیشه رفاه اجتماعی در نظام حقوقی ایران خواهیم پرداخت. رفاه اجتماعی یکی از چالش برانگیزترین مباحث در محافل علمی و سیاسی بوده و مکاتب سیاسی نیز دیدگاه ها و نظرات بسیار گوناگون و متفاوتی در مورد آن بیان کرده اند.  شایان ذکر است که در گذشته ارایه خدمات رفاهی از سوی حکومت و دربار شاهان نه به صورت حق افراد بلکه به عنوان دهش شاه به آنها انجام می پذیرفت. پس از انقلاب اسلامی علی رغم ذکر حقوق مرتبط با رفاه اجتماعی در قانون اساسی، به سازوکار های ضمانتی آن پرداخته نشد. همچنین، با وجود تصویب قانون ساختار نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی که گامی بسیار مهم در نظام حقوقی ایران جهت حمایت و تایید رفاه اجتماعی و حقوق مربوطه می باشد اما، برای مردم حق دادرسی علیه دولت در زمینه ی حق های رفاهی به رسمیت شناخته نشده است و بنابراین فاقد ایجاد رویه ی قضایی در این مورد هستیم. پس، باید منتظر تغییر نگرش قوه قضاییه و قضات به مقوله رفاه اجتماعی و حق های رفاهی باشیم.یکی از گام های مهم در نهادینه ساختن رفاه اجتماعی، تصویب قانون ساختار نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی در نظام حقوقی ایران است که کارکرد آن معطوف به از بین بردن موازی کاری ها و ایجاد یک متولی خاص در مورد رفاه اجتماعی و  حق های رفاهی می باشد. بنابراین، قانون یادشده را باید به منزله سندی در نظر گرفت که قلمرو  اعمال، چارچوب و ساختار قواعد ماهوی مرتبط با مقوله ی رفاه اجتماعی را تعیین می کند.