میزان بروز پنومونی بیمارستانی، عوامل خطر و پیش آگهی آن در بیماران بالغ بستری در بخش های ویژه

پنومونی بیمارستانی دومین عفونت شایع بیمارستانی و شایع ترین عفونت در بخش های مراقبت ویژه می باشد.  شناسایی عوامل خطر و عوامل تعیین کننده پیش آگهی آن می تواند در کاهش بروز و مرگ و میر این عفونت ها موثر باشد. در این مطالعه میزان بروز پنومونی بیمارستانی، عوامل خطر و پیش آگهی آن در بیماران بالغ بستری در بخش های ویژه بیمارستان کوثر  سمنان مورد بررسی قرار گرفته است.

مواد و روش ها: 

در این مطالعه ی مقطعی، 283 نفر از بیماران بالای 18 سال بستری شده در بخش های مراقبت های ویژه بیمارستان کوثر سمنان در فاصله زمانی 97-1396، از نظر ابتلا به پنومونی بررسی شدند. بیمارانی که در بدو ورود به بخش های ویژه، بیماری های عفونی داشته یا قبل از 48 ساعت ترخیص یا فوت شدند از مطالعه خارج شدند.

یافته ها: 

59% بیماران مرد بودند. میانگین±انحراف معیار سنی بیماران 0/20±3/64 (18 تا 96 سال) بود. 5/8% بیماران جراحی شکم، 7/6% جراحی قفسه سینه، 2/27% دیابت و 9/38% فشارخون بالا داشتند. به طور کلی 9/15% (با فاصله اطمینان 95% : 1/20- 7/11 %) به پنومونی بیمارستانی دچار شدند. ابتلا به پنومونی با سن، جراحی شکم، جراحی قفسه سینه، دیابت و فشارخون بالا رابطه ای نداشت. مدت زمان داشتن لوله ی نازوگاستریک (001/0>P) و هم چنین اتصال به ونتیلاتور به طور معنی داری در بیماران دچار پنومونی بیش تر بود (001/0>P). به طور کلی 4/53% بیماران فوت شدند. 3/73% بیماران مبتلا به پنومونی و 6/49% بیماران غیر مبتلا، فوت شدند که تفاوت معنی دار بود (003/0=P). 62% بیماران با لوله ی نازوگاستریک و 6/22% بیماران بدون لوله ی نازوگاستریک، فوت شدند که تفاوت معنی دار بود (001/0>P). هم چنین افزایش سن، خطر مرگ را بیش تر می کند (001/0>P).

نتیجه گیری: 

یافته ها حاکی از بروز بالای پنومونی و نیز مرگ و میر در بیماران بستری در بیمارستان می باشد که با مدت زمان داشتن لوله ی نازوگاستریک، مدت اتصال به ونتیلاتور و سن رابطه مستقیم دارد. لذا توجه ویژه به چنین بیمارانی بالاخص بیماران مسن تر جهت کاهش مدت زمان داشتن لوله نازوگاستریک و هم چنین اتصال به ونتیلاتور ضروری است.