تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و مصرف کافئین بر بیان ژن PGC-1α در عضله ی نعلی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

رابطه ی بین بیان پایین PGC-1α و چندین بیماری متابولیکی نظیر دیابت و چاقی مشخص شده است. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و مصرف کافیین بر بایوژنز میتوکندری در عضله ی نعلی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین می پردازد.

در یک مطالعه ی حیوانی بالینی-مداخله ای 50 سر موش صحرایی نر ویستار به 5 گروه مساوی کنترل (C)، دیابتی (D)، دیابتی با مکمل (D+CAF)، دیابتی با تمرین (D+T)، دیابتی با مکمل و تمرین (D+CAF+T) تقسیم شدند. برنامه ی تمرین شامل هشت هفته، هفته ای 5 جلسه (6 تا 12 وهله 2 دقیقه ای با شدت 90 -85 درصد سرعت ماگزیمم) بود و هفته ای پنج روز mg/kg70 کافیین به صورت هیدراته تزریق شد. برای سنجش میزان گلوگز خون مستقیما از بطن چپ قلب جمع آوری شد؛ و عضله ی نعلی پای چپ استخراج و به روش وسترن بلات میزان PGC-1α آن مورد سنجش قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون های t مستقل، تحلیل واریانس دو راهه و مجذور اتا در سطح معناداری (P<0.05.) استفاده شد.

نتایج نشان داد که القای دیابت باعث افزایش معنی دار گلوگز خون (01/0>P) و کاهش معنی دار میزان (mRNAPGC-1α 002/0=P) گردید. همچنین، هم تمرین تناوبی با شدت بالا (001/0=p) و هم مصرف مکمل کافیین (03/0 =p) موجب افزایش معنی دار mRNAPGC-1α شدند.

با توجه به نتایج ابن تحقیق، احتمالا بتوان اجرای تمرینات HIIT و مصرف کافیین را به عنوان یک مداخله ی موثر در افزایش بایوژنز میتوکندری در افراد دیابتی پیشنهاد داد. هر چند اظهار نظر صریح در این مورد مستلزم انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه است.