رفع چالش های یارانه انرژی تجدیدپذیر در سازمان جهانی تجارت با بهره گیری از مقررات اتحادیه اروپا

پایان ناپذیری منابع انرژی تجدیدپذیر، نقش آن در تامین انرژی دنیا و آثار مفید زیست محیطی ازجمله منطق های افزایش سرمایه گذاری در این نوع انرژی است، اما تداوم و توسعه سرمایه گذاری و تکنولوژی گران در این صنعت، اعطای یارانه های دولتی را می طلبد. با وجود ضرورت های یادشده، نظام حقوقی سازمان جهانی تجارت یارانه انرژی تجدیدپذیر را به عنوان یارانه های قابل تعقیب قانونی و گاه ممنوع دانسته است. در پی این سیاست ها، دعواهایی همچون دعوای «ژاپن و اتحادیه اروپا علیه کانادا» و نیز «امریکا علیه هند» در رکن حل و فصل اختلاف سازمان مطرح شده است. این پژوهش، مهم ترین چالش های یارانه انرژی تجدیدپذیر در مقررات سازمان جهانی تجارت را شناسایی نموده، سپس با تبیین سیاست های مقررات اتحادیه اروپا به این پرسش پاسخ داده که آیا مقررات اروپایی آن چنان سازگار و مطلوب به حال انرژی تجدیدپذیر است که بتوان با الهام از آن، مقررات سازمان جهانی تجارت را اصلاح کرد؟ مطابق دستاورد این پژوهش، سازمان جهانی تجارت بایستی با الهام گیری از مقررات مطلوب اروپایی، یارانه انرژی تجدیدپذیر را نه به طور مطلق بلکه بر مبنای معیارهای عینی و مشخص تحت شمول یارانه های غیرقابل تعقیب قانونی و غیرممنوع قرار دهد و از سوی دیگر با به کارگیری آزمون هایی همچون تعادل بخشی و تناسب، از انحراف یارانه ها نسبت به سیاست های زیست محیطی و صنعتی جلوگیری نماید.