اثربخشی درمان با tDCS بر ولع مصرف و خودکنترلی در افراد وابسته به مواد مخدر

اعتیاد به معنای پاسخ فیزیولوژیک بدن به مصرف مداوم مواد اعتیادآور است. عوامل مهمی که در موفقیت یا نبود موفقیت افراد وابسته به مواد در ترک وجود دارد، خودکنترلی و ولع مصرف است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان با tDCS بر ولع مصرف و خودکنترلی در افراد وابسته به مواد مخدر بود.

روش بررسی:

 روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش تمامی افراد وابسته به مواد مراجعه کننده به بیمارستان گلستان شهر اهواز در سال 1398 بودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدف مند تعداد 40 نفر از آنان انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در گروه های آزمایشی و گواه (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه ولع مصرف (فرانکن و همکاران، 2002) و مقیاس خودکنترلی (تانجی و همکاران، 2004) استفاده شد. گروه آزمایشی تحت درمان با tDCS قرار گرفت؛ اما گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس، در سطح معناداری 0٫05 تجزیه وتحلیل شد.

یافته ها: 

نتایج نشان داد که درمان با tDCS بر بهبود ولع مصرف (0٫002=p، 11٫67=F) و خودکنترلی (0٫004=p، 52٫13=F) افراد وابسته به مواد مخدر موثر بود.

نتیجه گیری: 

براساس یافته های این پژوهش می توان گفت که درمان با tDCS بر بهبود ولع مصرف و خودکنترلی افراد وابسته به مواد مخدر موثر است و می توان از آن برای بهبود وضعیت افراد وابسته به این مواد استفاده کرد.