بازخوانی (احیاء) منظر گورستان های متروکه درون شهری با تکیه بر مولفه های انسانی

گورستان مکانی خاص با منظری روایتگر می باشد که یادآور بسیاری از اتفاقات تاریخی و مهم تر از همه معاد و مرگ می باشد. عدم توجه به منظر گورستان های قدیمی، رفته رفته سبب از بین رفتن ماهیت آن می شود و در پی آن در بسیاری از شهرهای معاصر باعث فراموش شدن این مکان ها در سازمان هویتی شهر و کمرنگ شدن آن ها در تصویر ذهنی شهروندان و تغییر کاربری شده است. هدف کلی این پژوهش پرداختن به نقش پراهمیت مولفه های انسانی در احیای گورستان های متروکه و پاسخ به این سوال است که لایه انسانی در میان لایه های مختلف منظر گورستان از چه مولفه هایی تشکیل شده و چگونه می توان  با کمک این لایه، از طریق خوانش و ارتقای کیفی آن به احیا و باززنده سازی منظر گورستان و تقویت جایگاه آن در سازمان هویتی شهر کمک نمود. در این راستا با استفاده از روش تحقیق توصیفی تحلیلی و با استفاده از روش کتابخانه ای به بررسی مفاهیم منظر شهری، لایه های تشکیل دهنده آن و به طور خاص منظر گورستان به عنوان قسمتی از منظر شهری به همراه لایه های تشکیل دهنده آن و لزوم توجه بیشتر به یکی از لایه ها (لایه عوامل انسانی) به عنوان لایه لنگر پرداخته شده است. سپس با استفاده از روش میدانی و به طور خاص انجام مصاحبه با دانش آموختگان رشته معماری منظر دانشگاه تربیت مدرس (به عنوان افرادی که تخصص طراحی این مکان ها را دارند)، به اولویت دهی مولفه های موثر در لایه انسانی منظر (جمعی، نیمه جمعی، فردی) و در نهایت با تحلیل داده های به دست آمده به تاثیر این لایه به لحاظ کاربردی بر سایر لایه ها می پردازد. نتایج این تحقیق به ارایه راهبردهایی جهت احیاء موثر و تقویت منظر روایت گر گورستان های متروکه درون شهری اشاره خواهد کرد.