نقش تعدیل کنندگی خودشیفتگی مدیران بر رابطه بین عدم اطمینان محیطی و افشای مسئولیت های اجتماعی

خودشیفتگی که به عنوان یک ساختار شخصیتی مطرح است، می تواند قضاوت ها و تصمیم های مدیران از احتمال نتایج گوناگون را تحت تاثیر قرار دهد. مطالعات اخیر نشان داد که خودشیفتگی در بین مدیران نقشی حیاتی در انجام فعالیت های مرتبط با مسئولیت پذیری اجتماعی شرکت ها دارد. پژوهش حاضر با هدف تبیین اثر تعدیل کنندگی خودشیفتگی مدیران بر رابطه بین عدم اطمینان محیطی و افشای مسئولیت اجتماعی در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، به انجام رسیده است. روش کلی پژوهش از نظر هدف کاربردی بوده و بر مبنای طرح تحقیق پس رویدادی می باشد. جامعه آماری کلیه شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران است که به روش حذفی سیستماتیک، 134 شرکت در بازه زمانی 5 ساله مورد مطالعه قرار گرفته است. جهت تعیین ارتباط بین متغیرها از رگرسیون خطی چندگانه مبتنی بر تحلیل داده های تابلویی با اثرات ثابت استفاده شده است. نتایج این پژوهش بیانگر این مطلب است که بین عدم اطمینان محیطی و افشای مسئولیت اجتماعی رابطه منفی معنادار وجود دارد. همچنین خودشیفتگی مدیران بر رابطه بین عدم اطمینان محیطی و افشای مسئولیت اجتماعی اثر مثبت دارد.