بررسی تحولات امید زندگی بیکاری در استان های ایران طی سال های 1395-1385

متوسط طول دوره بیکاری نسبت به نرخ بیکاری از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ چراکه طول دوره بیکاری معیاری پویا و نرخ بیکاری معیاری ایستاست. هدف اصلی مقاله حاضر نیز تعیین طول دوره بیکاری برای بیکاران 39-20 ساله ایران به تفکیک سن، جنس و استان محل سکونت در سال های 1385، 1390 و 1395 است. پژوهش از نوع نسلی مقطعی است و از داده های سرشماری های عمومی نفوس و مسکن استفاده شده‎‎ است. تکنیک تحلیل داده، محاسبه امید زندگی بیکاری با استفاده از جدول بقا بود که با نرم افزار R.v.3.2.3 انجام شد. طبق یافته ها، شش الگو برای توضیح تحولات امید زندگی بیکاری در استان های کشور شناسایی شد: 1. الگوی افزایش دایم امید زندگی‎ بیکاری؛ 2. الگوی افزایش موقت امید زندگی‎ بیکاری؛ 3. الگوی افزایش ناگهانی امید زندگی ‎بیکاری؛ 4. الگوی تثبیت امید زندگی ‎بیکاری؛ 5. الگوی کاهش دایم امید زندگی ‎بیکاری؛ 6. الگوی کاهش موقت امید زندگی ‎بیکاری. الگوهای اول، سوم و ششم حاکی از به تاخیر افتادن سن اشتغال جمعیت 25-20 ساله اکثر استان های ایران طی دوره 1395-1385 هستند. نتایج نشان داد جمعیت 20 ساله استان‎های کرمانشاه، کهگیلویه و بویراحمد و لرستان طولانی‎ترین دوره‎های انتظار برای شاغل شدن و جمعیت 20 ساله استان‎های یزد، سمنان و خراسان رضوی کوتاه‎ترین دوره‎های انتظار برای شاغل شدن را تجربه می‎نمایند.