تحلیل زیبایی شناسانه اشعار سپید دهه های هفتاد و هشتاد با توجه به شعر ده تن از شاعران این دوره

در نقد شعر معاصر توجه به جنبه زیبایی شناسی اشعار جهت بازشناخت عناصر و مولفه های ژرف ساخت و روساخت شعر حایز اهمیت است. در این میان بویژه شاعران سپیدسرا با استفاده از ذوق و استعداد ذاتی خویش و با تکیه بر شگردهای هنجارگریزانه و بکارگیری تکنیکهای متفاوت، به زبانی زنده و پویا رسیده اند. در این نوشته به بررسی عناصر برجسته موسیقایی، زبانی، و تصویرساز در شعر ده تن از شاعران سپیدسرای دهه های هفتاد و هشتاد شمسی در ادبیات فارسی و چگونگی ارتباط و پیوند آنها با عاطفه شعری پرداخته شده است؛ عناصری که با ایجاد هنجارگریزی و آشنایی زدایی موجب زیبایی شعر شده اند. این پژوهش از حیث ماهیت توصیفی تحلیلی است. روش گردآوری اطلاعات بر اساس فیش برداری و با استناد به منابع کتابخانه ای است. یافته های این پژوهش مبین آن است که نوآوریها و هنجارگریزیهای این شاعران در بخشهای موسیقایی، زبانی و صور خیال دارای بسامد زیادی است. این شاعران بخوبی توانسته اند عاطفه و اندیشه شعری را ازطریق این سه بخش به خواننده القا کنند؛ بنابراین ارتباط مناسبی بین عاطفه شعری و بخشهای موسیقایی، زبانی و تصاویر شعری ایشان دیده میشود.