ارزیابی احتمالاتی تاثیر پارامترهای خوردگی از نوع یکنواخت بر پیوستگی بین بتن و میلگرد

خوردگی میلگردها در سازه های بتن آرمه دارای اثرات مخربی است که مجموع این اثرات موجب تقلیل مقاومت و کاهش دوام این نوع سازه ها می شود. یکی از مهمترین اثرات خوردگی میلگرد، کاهش پیوستگی بین بتن و میلگرد است که در شرایط بحرانی موجب کاهش شدید مقاومت بتن و همچنین تغییر مود شکست سازه بتن مسلح می شود. به دلیل غیرهمگن بودن و همچنین متفاوت بودن خواص بتن های مختلف، مدل های آزمایشگاهی و تحلیلی ارایه شده برای تخمین میزان چسبندگی بتن و میلگرد برای مقادیر مختلف خوردگی دارای تفاوت های زیادی می باشند. در این مقاله با گردآوری تعداد زیادی از نتایج آزمایشگاهی موجود، چند مدل جدید با در نظر گرفتن عدم قطعیت پارامترهای موثر ارایه شده است. برای بدست آوردن این مدل ها نتایج آزمایشگات بر اساس قطر میلگرد دسته بندی شده اند و برای هر قطر میلگرد یک رابطه ارایه شده است. با توجه به اینکه مدل های ارایه شده بر مبنای درصد کاهش سطح میلگرد در طی فرآیند خوردگی می باشند، در این پژوهش اثر عدم قطعیت در شدت جریان خوردگی و قطر میلگرد به صورت کمی مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس نتایج حاصله، کاهش پیوستگی در طی دوره گسترش خوردگی به صورت تابع نمایی است و اثر عدم قطعیت چگالی جریان خوردگی بیشتر از عدم قطعیت قطر میلگرد است. اثر عدم قطعیت ها در ضریب تغییرات نتایج بیشتر از اثر آن بر مقدار میانگین نتایج می باشد. مقدار کاهش برای میلگردهای به قطر کوچکتر، کمتر از میلگردهای بزرگتر بدست آمده است به طوریکه برای میلگردهای به قطر 10 و 16 میلیمتر در خوردگی 15 درصد، نسبت پیوستگی به پیوستگی اولیه به ترتیب برابر با 46/0 و 28/0 بوده است.