اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر شفقت به خود بر مشکلات رفتاری و خودپنداره کودکان با نارسایی های ذهنی و تحولی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر شفقت به خود بر مشکلات رفتاری و خودپنداره کودکان با نارسایی های ذهنی و تحولی بود. روش مطالعه برحسب گردآوری اطلاعات، آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری شامل مادران دارای کودک نارسایی های ذهنی و تحولی شهر قم در سال تحصیلی 97-1396 بود. نخست، آزمودنی ها بر اساس ملاک های ورود غربال شدند، سپس30 مادر کودکان با نارسایی های ذهنی و تحولی انتخاب شده و به طور تصادفی در گروه های آزمایشی و کنترل جای گرفتند (هر گروه 15 نفر). مادران در گروه آزمایشی هشت جلسه مداخله دریافت کردند و گروه کنترل، مداخله ای دریافت نکردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه مشکلات رفتاری نقاط قوت و ضعف (SDQ) و مقیاس عزت نفس رزنبرگ (SES) بود که در هر سه مرحله برای آزمودنی ها اجرا شدند. تحلیل داده ها در نرم افزار 20-SPSS  و با استفاده از تحلیل واریانس با تکرار سنجش نشان داد که در متغیرهای مشکلات رفتاری و خودپنداره کودکان با نارسایی های ذهنی و تحولی، بین دو گروه آزمایشی و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. با استناد به یافته ها، مشخص شد که فرزندپروری مبتنی بر شفقت برنامه ای موثر برای مادران کودکان با نارسایی های ذهنی و تحولی است که این امر، می تواند مشکلات رفتاری این کودکان را کاهش و خودپنداره آنان را بهبود بخشد.