اثربخشی رویکرد تلفیقی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) و رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) بر تاب آوری و بهزیستی روان شناختی زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره

میزان پایین تاب‌آوری و بهزیستی روانی از عوامل مخرب زندگی زناشویی است و آثار زیانباری بر سلامت فیزیکی و هیجانی زوج‌ها دارد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رویکرد تلفیقی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) و رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) بر تاب‌آوری و بهزیستی روان‌شناختی زوج‌های ناسازگار بود. بدین منظور از بین زوج‌هایی که سال 1398 به مراکز مشاوره شهر بوشهر مراجعه کرده بودند، 3 زوج (6 نفر – 3 زن  و 3 مرد-) ناسازگار انتخاب شدند. در این پژوهش، از طرح تک آزمودنی از نوع خط پایه چندگانه هم‌زمان استفاده شد. پروتکل درمانی رویکرد تلفیقی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکی در دو تا چهار مرحله خط پایه، ده جلسه مداخله و سه مرحله پیگیری اجرا شد و زوج‌ها با استفاده از مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) و بهزیستی روان‌شناختی ریف (RSPWB)  در مراحل خط پایه، درمان و پیگیری مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد میزان بهبودی در متغیر تاب‌آوری در مرحله پس از درمان و پیگیری، 26/65 و 79/68 درصد و میزان بهبودی در مرحله پس از درمان در متغیر بهزیستی روان‌شناختی 56 و 76/85 درصد بود. بر این اساس این رویکرد بر هدف درمان تاثیر داشته است؛ بنابراین نتیجه گرفته می‌شود که برای افزایش تاب‌آوری و بهزیستی روان‌شناختی زوج‌های ناسازگار می‌توان از رویکرد تلفیقی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکی در جلسات درمانی و مشاوره‌ای استفاده نمود.