مطالعه ی تطبیقی بازنمایی کردها در رمان های فارسی پساانقلاب: 1390-137

زندگی اقوام ایرانی و به ویژه کردها در قلمرو سرزمینی ایران و مشارکت احتمالی  آنها در ایرانی سازی/ایرانی شدن در وجوه گفتمانی و غیر گفتمانی (سیاست، اقتصاد، فرهنگ) تبلور یافته است. این تبلور در رمان های فارسی احتمالا بر دو گونه است: یا رمان های فارسی به طور نسبی و در مقاطع مختلف و بنا بر تمایل نویسنده اقدام به بازنمایی کردها می کنند و یا اینکه آن ها فاقد کم ترین بازنمایی کردها هستند.  برای راستی آزمایی این فرضیه ها، پژوهش حاضر به بررسی رمان های فارسی نوشته شده ی  برگزیده در طول سه دهه ی 60-70، 70-80 و 80-90 پرداخت. از آنجایی که حجم جامعه ی آماری بیشتر از 120 رمان بود، پژوهنده اقدام به نمونه گیری تصادفی سیستماتیک کرده و سپس آنها را تحلیل محتوایی نمود. نتایج حاصله از پژوهش نشان داد که بازنمایی کردها در ادبیات داستانی معاصر ایران و در تعاملات فرهنگی-اجتماعی بین افراد ساکن قلمرو سرزمینی مشترک و در گره گاه تخیل-اندیشه-عاطفه ای یا انواع گفتمان های نویسندگان ایرانی پس از انقلاب حداقلی است. این پژوهش می تواند برای نقد و نظریه ادبیات داستانی ایران و مهندسی سیاست های فرهنگی کشور نیز مورد استفاده قرار گیرد.