پایه مووری (رثا) در ادبیات شفاهی کردی جنوبی

مرثیه سرایی از گونه های موجود و رایج در ادبیات اکثر زبان ها و گویش هاست. ادبیات کردی جنوبی نیز که با گویش های کلهری و فیلی شناخته می شود، از کاربرد این نوع ادبی به دور نمانده است. در نوعی از مرثیه که در ابیات کردی جنوبی اصطلاحا «پایه مووری»[1] یا «مور» نام دارد، افتخارات، خصلت های پسندیده، گاهی ویژگی های ظاهری و دیگر ویژگی های نیک عزیز از دست رفته بر شمرده می شود؛ گاهی نیز گوینده در لابه لای این یادکرد، برای مصایب خود به لابه و زاری می پردازد. زن، مرد خانه و کودک، از جمله منسوبان از دست رفته فرد هستند که در مرثیه های کردی جنوبی از  آن ها نام برده می شود. نویسندگان این پژوهش، با بررسی های میدانی در میان مردان و زنان کهنسال - به عنوان حافظان اصلی سوگ سروده ها - این مویه ها را گردآوری کردند و به منظور تبیین «مور» به عنوان یکی از نمودهای فرهنگی، ضمن دسته بندی، به بررسی مضامین و تبیین و تحلیل آن ها پرداختند.