مطالعه عناصر ساختاری و محتوایی آیین سینه زنی دواره ای به مثابه ی یک نمایش

درگوشه و کنار سرزمین پر آیین ایران می توان آیین هایی یافت که بر بستر باورها واعتقادات مذهبی مردم آن منطقه شکل گرفته و رشد پیدا کرده است . در برخی از این آیین ها با تمام غریبی شان می توان مهمترین عناصر دینی را که لازمه همیشه هر ملت و کشوری است یافت. عناصری که هرگز فرم آیین ،محتوای آیین و برگزار کنندگانش،به شکل کلامی بر آن ها تاکید نمی کنند و در واقع این خود آیین است که آن عناصر را در شکل برجسته می کند و هر مخاطب آگاهی می تواند خیلی زود به آن ها پی ببرد . نمونه بر جسته این آیین ها آیین سینه زنی دواره ای آیین سینه زنی دواره ایجنوب ایران است که در کامل ترین شکل هندسی ،دایره برگزار می شود و مهمترین ویژگی بصری اش که می تواند شعار دینی اش نیز باشد« وحدت» است.همه ی این ویژگی ها وجوه نمایشی این آیین به شمار می روند و موجب شده که از منظر دیداری جذاب باشد و مهم تر این که می توان آن را به مثابه ی یک نمایش مورد مطالعه قرار داد. این مقاله ضمن تشریح آیین های جنوب ،چگونگی شکل گیری این آیین و بررسی سیر تکاملی اش ، عناصر نمایشی اش را کشف کرده و در پی آنست که این فرضیه را ثابت کند که « آیین سینه زنی دواره ای ، نمایش است.» و تلاش می کند به این پرسش پاسخ دهد که «عناصر نمایشی تشکیل دهنده آن چگونه می تواند در تولید یک نمایش صحنه ای به کار آید؟» این مقاله که به روش توصیفی ، تحلیلی نوشته شده در پایان به این نتیجه می رسد که این آیین علیرغم این که خود به دلیل جاذبه های دیداری و محتوای غنی نمایشی جذاب و دیدنی است ؛ عناصر تشکیل دهنده اش ، هر کدام می تواند برای تولید یک نمایش با رویکرد آیینی به کار کارگردانان تیاتر آید.