بررسی عملکرد ساختمان های مرکب بتنی- فولادی با جداساز لرزه ای میان طبقه ای در حوزه نزدیک گسل

یکی از راهکارهای موثر کاهش خسارات در حوزه نزدیک گسل ها استفاده از جداساز لرزه ای می باشد که می تواند در تراز روی پی یا در تراز روی طبقات استفاده شود. مزیت اصلی سیستم جداسازی لرزه ای، افزایش زمان تناوب اصلی سازه به منظور انتقال آن زمان تناوب سازه با پایه گیردار و زمان تناوب غالب زلزله به زمان تناوب های بالاتر می باشند. از دیگر مزیت های جداسازی لرزه ای استهلاک انرژی ورودی به سازه می باشد که منجر به کاهش شتاب منتقل شده به سازه فوقانی می شود. در این مقاله به بررسی عملکرد سازه های مرکب بتنی- فولادی با و بدون سیستم جداساز لرزه ای در تراز طبقه تحت زلزله های حوزه نزدیک پرداخته می شود. بدین منظور سه ساختمان 4، 7 و 10 طبقه با و بدون جداگر لرزه ای از نوع لاستیکی با هسته سربی (LRB) با میرایی و دوره تناوب مختلف مدلسازی شده است. بررسی نتایج تحلیلها نشان می دهد که با افزایش ارتفاع سازه (مقایسه نتایج ساختمان 10 طبقه با 4 و 7 طبقه) تغییرات برش پایه در مدلهای با جداگر متفاوت کمتر می شود. بعبارت دیگر نقش جداگر با افزایش ارتفاع کمرنگ می شود. همچنین مطالعه تغییرات میرایی و دوره تناوب جداگر نشان می دهد که نیروی برشی طبقات با افزایش زمان تناوب جداگرها در سازه های جداسازی شده کاهش یافته و با افزایش درصد میرایی جداگر افزایش جزیی می یابد.