تبیین و اولویت بندی شاخص های همگرایی بخش های دفاعی و غیردفاعی

هدف پژوهش حاضر دستیابی به تبیین شاخص های همگرایی بخش های دفاعی و غیردفاعی و اولویت بندی آنها است. پس از بیان مفاهیم همگرایی و انواع آن، نظریه های همگرایی بین بخش های دفاعی و غیردفاعی مطرح و با انجام مطالعه تطبیقی، در نهایت جمع بندی و نتیجه گیری می گردد. این پژوهش به روش توصیفی از نوع همبستگی انجام شده است. جامعه آماری آن، 32 نفر از متخصصان فعال در این حوزه هستند که با روش تمام شمار به عنوان نمونه آماری نیز انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده‏ها و بر اساس ابعاد و مدل پژوهش از پرسشنامه به عنوان ابزار اصلی استفاده گردید. برای بررسی و یافتن پاسخ سوال های تحقیق از آزمون های رتبه بندی فریدمن، تحلیل عامل اکتشافی استفاده گردید. داده های گردآوری شده با نرم افزار اس پی اس اس تجزیه و تحلیل شدند. با توجه به شاخص های همگرایی و نتایج آزمون انجام شده و رتبه بندی فریدمن، بالاترین امتیاز به «پویایی» و کمترین امتیاز به «رسوم» مربوط می شود. در عامل اکتشافی و استخراج عامل ها، کمترین اشتراکات "توجه به اعتماد متقابل" و بیشترین آن "نوآوری در فناوری" 923/0 می باشد. در چرخش عامل ها 12 عامل و در مجموع 799/83 واریانس را به خود اختصاص دادند. در نتیجه گیری، شاخص ها در دو دسته بندی "بافتارها و نیازهای مشترک" و "ظرفیت های لازم جهت ایجاد همگرایی" تقسیم بندی گردیدند که در دسته اول، "اهداف مشترک" و "رسوم" و در حالت دوم "پویایی" و "تصمیم گیری مشترک" بیشترین و کمترین اولویت را به خود اختصاص دادند.