اثر میدان مغناطیسی بر مقاومت پیوستگی میلگرد در بتن حاوی الیاف فولادی با استفاده از آزمون بیرون کشیدن میلگرد

در این پژوهش با بهره گیری از آزمون بیرون کشیدن میلگرد از داخل نمونه استوانه ای بتن حاوی 5/1 درصد حجمی الیاف فولادی، مقاومت پیوستگی بین میلگرد و بتن در شرایطی مورد ارزیابی قرار می گیرد که نمونه های بتن در حالت تازه به مدت 2 دقیقه در معرض مستقیم میدان مغناطیسی قرارگرفتند. در این پژوهش، نمونه استوانه ای استاندارد بتن با ابعاد300×150 میلی متر و میلگرد با دو قطر مختلف شامل 14 و20 میلی متر مورد بررسی قرار گرفت. به منظور بررسی اثر خواص مکانیکی و ریزساختاری بتن بر مقاومت پیوستگی، آزمایش های مقاومت های فشاری، کششی شکافت، خمشی و تصویربرداری میکروسکوپ الکترونی روی نمونه های مغناطیسی و غیرمغناطیسی انجام شد. نتایج آزمون بیرون کشیدگی میلگرد نشان داد که گسیختگی همه نمونه ها از نوع لغزش میلگرد بود. اعمال میدان مغناطیسی به بتن تازه موجب افزایش مقاومت پیوستگی تا بیش از 83 و 51 درصد متناظر با میلگردهای با قطر 14 و 20 میلی متر گردید. همچنین میزان طاقت نمونه های بتن تحت میدان مغناطیسی تا حدود 82 و 53 درصد متناظر با میلگردهای با قطر 14 و 20 میلی متر افزایش یافت. میدان مغناطیسی در بهبود خواص مکانیکی بتن نیز موثر است. بر این اساس مقاومت فشاری بتن تحت میدان مغناطیسی به بیش از 21 درصد افزایش یافت که این میزان در خصوص مقاومت های کششی و خمشی بتن به ترتیب تا حدود 9 درصد و 13 درصد تعیین گردید. همچنین تصاویر میکروسکوپ الکترونی مشخص کرد که اعمال میدان مغناطیسی به بتن تازه موجب متراکم تر شدن ریزساختار بتن از طریق اثرگذاری بر فرایند هیدراتاسیون سیمان می گردد.