بررسی نقش تعدیل گر رفتارهای ارتباطی مدیران در رابطه میان توانمندسازی روانشناختی و عملکرد شغلی پرستاران

توانمندسازی منابع انسانی به عنوان یکی از نگرش های مهم مدیریت معاصر در بهبود عملکرد شغلی به شمار می رود. از این رو، توانمندسازی روانشناختی پرستاران به منظور بهبود عملکرد شغلی آنها مورد توجه ویژه مدیران ارشد نظام سلامت قرار گرفته است، زیرا بهبود عملکرد شغلی پرستاران سبب درمان بهتر بیماران، بهبود کیفیت خدمات درمانی و در مجموع سبب ارتقای سطح سلامت عمومی جامعه می شود.

روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی مبتنی بر تحلیل رگرسیون است. جامعه آماری این پژوهش، پرستاران شاغل در بیمارستان افشار یزد با تعداد 366 نفر بودند که از میان آنها، 188 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از سه پرسشنامه استاندارد گردآوری و توسط روش های آماری آزمون همبستگی و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی از طریق نرم افزار SPSS16 انجام شد.

یافته ها: 

توانمندسازی روانشناختی پرستاران با عملکرد شغلی آنها رابطه مثبت و معناداری دارد (05/0>P). همچنین، هر یک از ابعاد رفتارهای ارتباطی مدیران پرستاری (زبان هدایت گر، زبان همدلانه، زبان معناساز) نقش تعدیل کننده ای در رابطه میان توانمندسازی روانشناختی و عملکرد شغلی پرستاران دارند (05/0>P). 

نتیجه گیری: 

به مدیران پرستاری پیشنهاد می شود با انجام اقداماتی از جمله: بیان واضح اهداف، هنجارهای فرهنگی و ارزش های سازمان به پرستاران، دادن تفویض اختیار و آزادی عمل به پرستاران، تلاش جهت اصلاح نظام پرداخت، برگزاری دوره های آموزشی روانشناختی، حفظ و مدیریت سلامت روان پرستاران، برگزاری جلسات دوره ای و مشارکت دادن پرستاران در تبادل نظر پیرامون مسایل مورد اختلاف، ارتقای فرهنگ تعهد و مسئولیت پذیری در پرستاران و رفتارهای همدلانه، تشویق و حمایت سازمانی از پرستاران باعث افزایش توانمندی و عملکرد شغلی آنها شوند.