زوال شخصیت عیار در داستان حسین کرد شبستری

داستان های مربوط به پهلوانان و عیاران، محبوب ترین داستان های شفاهی عامه هستند که اغلب مدت ها پس از روایت به صورت مکتوب درآمده اند. ابومسلم نامه، حمزه نامه و سمک عیار از قدیم ترین این داستان ها هستند و حسین کرد شبستری از جمله داستان های عیاری نسبتا متاخر و از داستان هایی است که در دوره صفویه روایت شده است و آن را ادامه سنت عیاری و نقل شفاهی داستان ها دانسته اند. با وجود این، بررسی داستان حسین کرد، نشان می دهد که شخصیت عیار این داستان با عیار داستان های پیش از آن، تفاوت های ظاهری و رفتاری معناداری دارد. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی این تفاوت ها پرداخته است و نتایج این بررسی نشان می دهد که حسین کرد، پهلوانی عامی، تک رو و فاقد ظرافت های رفتاری عیارانی مثل سمک است و برخلاف عیاران پیش از خود که بازیگرانی هنرمند و نمونه کامل پهلوانان آگاه، دانش آموخته، زبان آور و زیرک اند، فاقد زیرکی و دوراندیشی، توانایی ها و ظرافت های زبانی و مهارت های سخنوری است.