تاثیر دوره های تمرین هوازی بر رشد تومور و بیان ژن و پروتئین BCL-2 در موش های ماده مبتلا به سرطان پستان

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرین هوازی به همراه بی‏تمرینی در فازهای مختلف پیشگیری بر روی بیان ژن و پروتئین BCl-2 بود.

32 سر موش Balb-c ماده (18-20g) خریداری شد و به‏ طور تصادفی در گروه ‏های پیشگیری مقدماتی (A)، پیشگیری اولیه (B)، پیشگیری ثانویه (C) و کنترل (D) قرار گرفتند. گروه A پس از 4 هفته تمرین هوازی و تزریق سلول‏ های 4T1، 8 هفته بی ‏تمرینی داشتند. گروه B پس از تزریق سلول‏ های 4T1 به مدت 4 هفته تمرین هوازی انجام دادند و سپس به مدت 4 هفته بی ‏تمرینی داشتند. در گروه C پس از تزریق سلول‏ های سرطانی و بعد از آن 4 هفته بی‏ تحرکی و سپس 4 هفته تمرین هوازی انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و دوره‏ های بی‏ تمرینی پس از بی‏هوشی، قربانی کردن و بافت‏ برداری انجام شد. برای اندازه‏ گیری میزان بیان ژن از RT PCR و برای سنجش میزان پروتئین از WB استفاده شد. برای تحلیل داده ‏ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد.

نتایج نشان داد که میانگین بیان ژن در اثر تمرین هوازی بین گروه‏ های (481/0) A، (323/0) B و (035/0) Cنسبت به گروه کنترل (711/1)D در حد معنی داری (001/0=P) متفاوت بود. همچنین تمرین هوازی باعث تفاوت معنی‏ دار میزان بیان پروتئین (005/0=P)  BCl-2بین گروه های (692/0)A ، (821/0)B و (670/0)C نسبت به گروه (000/1)D  شد. لازم به ذکر است که رشد تومور در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی ‏داری نداشت (092/0=P).

نتیجه‏ گیری

ورزش احتمالا بتواند با کاهش عوامل ضد آپوپتوزی در سلول‏ های توموری منجر به ایجاد آپوپتوز و مرگ سلول‏ های توموری و کاهش رشد تومور و بهبود وضعیت بیمار شود.