نقش دانشمندان شیعه مهاجر ایرانی در گسترش معارف شیعی دوره قطب شاهیان (918 - 1098 هجری)

آموزش های دینی از مهم ترین بخش های جامعه مذهبی است که مورد توجه حاکمان و دانشمندان بوده است. این آموزش به ویژه در قرن 10 و 11 هجری در دوره قطب شاهیان که ساکنان بومی آن آشنایی چندانی با مذهب تشیع و اندیشه های آن نداشتند اهمیت بیشتری داشت. آموزش های مذهبی در این دولت به منظور تحکیم مبانی مذهب تشیع صورت گرفت. حاکمان این دولت برای تقویت پایه های تشیع در بین ساکنان مناطق گلکنده (Golconda) و حیدرآباد (Hyderabad)- پایتخت قطب شاهیان - از دانشمندان شیعی ایرانی که به دکن مهاجرت کرده بودند بهره بردند و حضور پر تعداد آنان به پویایی و ارتقای دانش مذهبی ساکنان این مناطق انجامید. سوال اصلی پژوهش این است که دانشمندان مهاجر ایرانی چه نقشی در گسترش معارف شیعی ساکنان قلمرو دولت قطب شاهی در قرون 10 و 11 هجری داشتند؟ برای پاسخگویی به سوال پژوهش این فرضیه مطرح شده است که دانشمندان ایرانی با تشکیل کلاس های درس و تربیت شاگردان، تربیت مذهبی حکام قطب شاهی، تالیف کتب مذهبی و برگزاری جلسات بحث و مناظره با علمای سایر فرق در گسترش معارف دینی و دانش مذهبی مردم مناطق گلکنده و حیدرآباد موثر بوده اند. نظر به اهمیت موضوع این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر منابع کتابخانه ای صورت گرفته است.