نقش صفت به عنوان یک هنرسازه در زیبایی شناسی شعرنو

شعر در پی رسیدن به زیباترین نوع سخن است و شاعر از تمام ظرفیت های زبانی و موسیقیایی و بلاغی بهره می برد تا سخن خود را از منظر زیبایی شناسی به اوج برساند. زیبایی شناسی شعر در دو ساحت بیرونی، شامل زبان، موسیقی، تخیل و ساحت درونی شامل محتوا ، عاطفه و اندیشه بررسی می شود. در این میان نقش هر یک از عناصر متن در زیبایی شناسی اثر می تواند مورد توجه قرار گیرد چرا که در یک متن، تمامی اجزا و بخش ها و عناصر مختلف آن در خلق زیبایی اثر نقش آفرینند. صفتها نیز در شعر علاوه بر نقش دستوری و نحوی خود، بار عاطفی و گفتمانی و بلاغی را در جهت زیبایی اثر به دوش می-کشند پس می توان به صفت ها در یک قطعه ادبی و شعر، با توجه به نقشی که ایفا می کنند، نام هنرسازه را نهاد که به تمام عناصر شعری که در جمال شناسی متن موثرند اطلاق می شود. روش این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی است که مطالب آن از طریق کتابخانه ای جمع آوری شده است. نتایچ این تحقیق نشان می دهد خلاقیت شاعر در کاربرد صفت علاوه بر ایجاد موسیقی معنوی در شعر نو، می تواند تاثیر فراوانی در ایجاد فضای احساسی و عاطفی شعر نیز داشته باشد. همچنین با توجه به بسامد بالای میزان بهره گیری شاعران از صفت در شعر نو برای تقویت موسیقی درونی و معنوی، در کنار استفاده ایشان از شگرد ترکیب سازی و خلق صفت های مرکب ؛ بر طراوت و پویایی زبان شعری آنها در مقایسه با شعر سنتی افزوده شده است.