چارچوب همکاری های فناورانه میان مجموعه یکپارچه ساز با سایر بازیگران شبکه های نوآوری سامانه های محصول پیچیده

سامانه‌های محصول‌پیچیده یکی از عوامل ایجاد مزیت رقابتی در اقتصاد مدرن است. ویژگی‌هایی مانند ساختار شبکه‌ای و حضور بازیگران متعدد با زمینه‌های دانشی متنوع، سبب می‌شود تا سازمان یکپارچه ساز یا هاب الگوهای همکاری متفاوتی را در مواجهه با هر یک از بازیگران انتخاب کند. این مقاله در پی پاسخ به این سوال است که بر اساس ویژگی‌های مختلف مرتبط با هر یک از بازیگران، محتوای دانش و فناوری مورد تعامل و سایر ویژگی‌های ارتباطی میان طرفین، کدام یک از الگوهای همکاری فناورانه در این شبکه‌ها پیشنهاد می‌شود. پس از مرور ادبیات، شش شاخص اصلی برای تعیین نوع همکاری فناورانه با سه گروه بازیگر اصلی شامل شرکت‌های بزرگ و متوسط صنعتی، شرکت‌های نوپای فناوری محور و دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی شناسایی شد. سپس شش روش اصلی در همکاری‌های سازمان یکپارچه‏ساز با سایر بازیگران شامل برون‌سپاری، لیسانس، اتحاد راهبردی، تحقیق و توسعه مشترک، سرمایه‌گذاری مشترک و ادغام و اکتساب مدنظر قرار گرفت. در نهایت با استفاده از روش تحلیل مد خوشه‌ای و محاسبه ضریب توافق درونی، الگوی پیشنهادی برای همکاری بر اساس وضعیت همکاری در هر یک از شاخص‌های شش‌گانه مشخص شد.