بررسی تغییرات اجتماعات گیاهی بعد از چرای شدید دام در دشت گلبهار در شمال شرق ایران

چرای بیش از حد دام اجتماع های گیاهی را تحت تاثیر قرار داده و به عنوان یکی از مهم ترین عوامل تخریب پوشش گیاهی در مناطق خشک و نیمه خشک در نظر گرفته می شود. تغییرات آنی اجتماع های گیاهی پس از چرای بیش از حد، در اکوسیستم های خشک تخریب شده در ایران، به ندرت مطالعه شده است. داده های این مطالعه از 100 قاب تصادفی که قبل و بعد از چرای بیش از حد در دشت گلبهار واقع در شمال شرقی ایران مستقر شده بودند، جمع آوری شد تا تغییرات ویژگی های فیزیونومیکی، ترکیب و تنوع گونه ای اجتماع های گیاهی پس از چرای بیش از حد ثبت و بررسی شود. در این مطالعه، طیف فرم های زیستی، تغییرات RIVI گونه ها، ترکیب گونه ای و تنوع گونه ای قبل و بعد از چرای بیش از حد مقایسه شد. نتایج این تحقیق نشان داد که تروفیت ها فرم زیستی غالب در منطقه بوده و پس از چرای بیش از حد کاهش می یابند. ترکیب اجتماع های گیاهی منطقه پس از چرای بیش از حد بدون تغییر باقی مانده است. تنوع گونه ها در سطح گونه های نادر و فراوان پس از چرای بیش از حد کاهش یافت. یافته های ما حاکی از آن است که چرای بیش از حد نمی تواند بلافاصله ساختار پوشش گیاهی مناطق خشک تخریب شده را تغییر دهد. با این حال، می تواند باعث تغییراتی شود که ممکن است باعث کاهش خدمات اکوسیستم شود. حذف کامل چراگرها در چنین مناطقی امکان پذیر نیست؛ فنس کشی یا کاهش تعداد دام هایی که وارد منطقه می شوند می تواند برای حفظ و احیای پوشش گیاهی در منطقه استفاده شود