1- منابع نیروی انسانی، عامل توسعه و تولید ثروت، فرصتی که از دست می رود. 2-تغییر اقلیم و «هزینه اجتماعی کربن» در "دولت بایدن

1- سازمان ملل در تحلیل جمعیت کشورها از جمله ایران، اصطلاحی تحت عنوان "فاز پنجره فرصت جمعیتی" اشاره می کند (نمودار شماره 1). این پنجره با استفاده از آمار جمعیت تولید کننده (جمعیت 15 تا 64 سال) و جمعیت مصرف کننده (زیر 15 سال و بالای 64 سال) به وجود می آید. همانطور که نمودار شماره یک نشان می دهد این پنجره برای ایران از سال 1380 هجری شمسی شروع شد و تا سال 1430 ادامه خواهد داشت. بر اساس این نمودار، حدود 20 سال است که این فرصت را برای تولید ثروت و توسعه کشور از دست داده ایم. بر اساس یک شاخص دیگر که در پایگاه داده های بانک جهانی منتشر شده است، منابع ثروت شامل ثروت طبیعی، ثروت فیزیکی (زیرساخت ها) و ثروت نامحسوس (شامل نیروی انسانی، ساختار و قوانین و مقررات) است. سهم ثروت نامحسوس یا همان منابع نیروی انسانی و ساختار در تولید ثروت در ایران حدود 12 درصد در مقابل متوسط جهانی که حدود 77 درصد است، قرار دارد و در عوض نقش منابع طبیعی در تولید ثروت در ایران 54 درصد است، در مقابل 4 درصد که میزان متوسط جهانی است. 2- دی اکسید کربن منتشر شده از سوخت های فسیلی، تغییرات آب و هوایی و اقلیمی را در پی دارد که منجر به حوادثی میشود و در نتیجه  انسانها و اکوسیستمهای موجود در مناطق مختلف کره زمین را تحت تاثیر قرار می دهد. این اثرات هزینه هایی را در جوامع ذیربط تحمیل می نماید که در "بازار" سیاسی و مدیریتی محاسبه نمی شود و در پی آن سیاسیون، مدیران و نیز افراد جامعه به هزینه های واقعی آن واقف نمی باشند، چون بصورت غیر مستقیم آن هزینه ها را پرداخت می کنند. "هزینه اجتماعی کربن" (Social cost of carbon  )، به هزینه هایی اطلاق می شود که در اثر تغییرات اقلیمی حادث شده، و بر مبنای انتشار و تولید یک تن دی اکسید کربن اضافی، با وقوع حوادثی مثل سیل، خشکسالی، مهاجرت و خسارات مربوط به تولیدات مختلف ایجاد می شود. یعنی انتشار دی اکسید کربن باعث تغییرات اقلیمی می شود که هزینه و ضررهای بالفعلی را به دنبال دارد و عدم انتشار آن منفعت بالقوه را در محاسبات بیان می دارند، در واقع خسارت ایجاد نشده سود خواهد بود.