تعیین نتایج میزان باز بودن گرافت در بای پس وریدی فمور و ایلیاک با آلوگرافت وریدی در بیماران مبتلا به زخم مزمن وریدی

بیماری مزمن وریدی اندام تحتانی، یکی از با اهمیت ترین اختلالات عروقی است. درمان اولیه این بیماری غیرجراحی است. درمان جراحی در مواردی که تکنیک های اندووسکولار شکست خورده است یا اقدام اندووسکولار امکان پذیر نیست، انتخاب بسیار خوبی است. گرافت هایی که در سیستم وریدی به کار می روند خیلی بیشتر دچار ترمبوز می شوندePTFE . بهترین انتخاب برای جایگزینی وریدهای بزرگ با گرافت مصنوعی است. هدف از این مطالعه تعیین نتایج میزان باز بودن گرافت در بای پس وریدی فمور ایلیاک با آلوگرافت وریدی بوده است.

نوع مطالعه بررسی مورد بوده و در این مطالعه، بیماران مبتلا به نارسایی مزمن وریدی و زخم فعال(C6) در زمینه انسداد ورید ایلیاک و فمورال که کاندید جراحی بای پس وریدی شده اند در حالی که استفاده از ورید اتولوگ مقدور نبوده و به جای استفاده ازPTEF از ورید ایلیاک هاروست شده به عنوان گرافت استفاده گردیده است. پنج بیمار وارد مطالعه شده که از آلوگرافت وریدی ایلیاک هاروست شده از بیماران مرگ مغزی در بای پس وریدی استفاده شد و در محدوده یک سال از نظر باز بودن گرافت و بهبودی تورم و زخم و رضایتمندی بیماران بررسی شدند.

میزان باز بودن گرافت پس از یک سال دو مورد از پنج مورد بود (40%)، در حالیکه زخم در چهار مورد از بیماران پس از یک سال بهبودی کامل داشت (80%). دو بیمار بدون ادم و ادم خفیف بودند (40%) و سه مورد ادم متوسط داشتند. در بیمارانی که گرافت مسدود شده بود نیز رضایت نسبی وجود داشت. هر چند سه مورد از گرافت ها در ماه ششم مسدود بودند ولی زخم در این بیماران در دو مورد بهبودی کامل و یک مورد بهبودی قابل توجه داشت که بیانگر آن است که جهت بهبودی زخم باز بودن شش ماهه گرافت کافی است.

بهبودی کامل و قابل توجه بیماران حتی در مواردی که پس از شش ماه تنگی موجود بوده است حاکی از این بود که جهت بهبودی زخم باز ماندن اولیه زخم در حد شش ماه کافی است. همچنین با توجه به بهبود زخم، ادم و رضایتمندی بیماران استفاده از این نوع آلوگرافت بخصوص در بیماران عفونی توصیه می شود .البته به علت نبود گروه شاهد توصیه می شود در صورت مهیا شدن تعداد کافی بیماران˓ مطالعه وسیع تری انجام شود.