بررسی تطبیقی فرآیند مشارکت مردمی در برنامه ریزی شهری به منظور معرفی چالش ها و موانع برنامه ریزی نوین در ایران

تجربه و مطالعات صورت گرفته در سطح جهان نشان می دهد جهت کسب موفقیت در فرآیند مدیریت و توسعه ی شهرهای امروزی با دارا بودن مشکلات و آسیب های گوناگون در ابعاد کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، لازم است شهروندان مشارکتی واقعی و پایدار در امور شهری داشته باشند. هدف این نوشتار ارایه ی چهارچوبی ادراکی بر فرآیند مشارکت مردمی در برنامه ریزی های شهری با رویکردی تطبیقی بر کشور های مختلف جهت معرفی مفهوم مشارکت واقعی در راستای دستیابی به توسعه ی پایدار شهری، می باشد. بدین منظور پس از ارایه ی مفاهیم و مدل های مشارکتی و مروری بر نمونه های موردی مشارکت در سطح جهان به بررسی معضلات و موانع برنامه های مشارکتی در ایران پرداخته می شود. روش تحقیق به لحاظ هدف از نوع کاربردی و توسعه ای و جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای می باشد که با روش توصیفی و تطبیقی-تحلیلی به بررسی وضع موجود پرداخته شد. نتایج گویای آن است که برخی از کشور های توسعه یافته ی جهان توانسته اند با اتخاذ سیاست ها و راهبرد هایی نظیر آموزش، شفاف سازی، اعتماد به شهروندان و... به موفقیت در اجرای طرح های مشارکت واقعی و در پی آن توسعه ی پایدار شهری دست یابند. اما این امر در ایران با مشکلات گوناگونی نظیر؛ عدم اعتماد دوسویه ی شهروندان و مدیران شهری به یکدیگر، عدم انطباق اولویت های شهروندان با برنامه های ارایه شده، ناهماهنگی نهادهای اجرایی با یکدیگر، مشکلات اقتصادی، نبود آموزش موثر و... مواجه می باشد که موجب شکست پی درپی طرح ها و برنامه های اجرایی و همچنین باقی ماندن مدیریتی معطوف و متکی به مرکز شده است.