بررسی عوامل موثر بر رضایتمندی شهروندان از سیستم حمل ونقل عمومی درون شهری (نمونه موردی: اتوبوسرانی شهرکرد)

روند رو به رشد جمعیت در شهرهای بزرگ و گسترش فعالیت های اجتماعی، میزان تقاضای سفرهای روزانه ی شهروندان را افزایش داده و به دنبال آن سبب بروز مشکلاتی همچون آلودگی های محیط زیست، مصرف بیش از حد سوخت، تراکم ترافیک، ناامنی مسیرها و تصادفات شده و به طور کلی ناپایداری شهری را در پی داشته است. به منظور کنترل و کاهش این مشکلات راه حل های متعددی از جمله استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی پیشنهاد شده است. در همین راستا برای تشویق شهروندان به استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی از جمله سامانه اتوبوسرانی، می بایستی موجبات رضایت آنان را فراهم کرد و کیفیت سیستم را به حدی افزایش داد تا شهروندان سیستم حمل و نقل همگانی را به خودروی شخصی ترجیح دهند و برای جابه جایی از آن استفاده کنند. هدف این پژوهش بررسی و تبیین عوامل موثر بر افزایش میزان رضایت شهروندان از حمل و نقل عمومی در محیط های شهری با تاکید بر سامانه ی اتوبوسرانی شهرکرد می باشد و اینکه چه عواملی در استفاده از این سامانه برای کاربران دارای اهمیت و اولویت است و آنها را ترغیب به استفاده از آن خواهد کرد. نوع تحقیق کاربردی و روش بررسی به صورت توصیفی- همبستگی است و برای جمع آوری داده ها از روش پیمایشی و کتابخانه ای استفاده شده است. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و بهره گیری از آزمون هایی همچون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره انجام شده است. عوامل و شاخص های موثر بر رضایتمندی شهروندان، در چهار بعد خدمات و تجهیزات سامانه، سرعت سامانه، ویژگی های عمومی اتوبوس ها و نحوه ی رفتار رانندگان مورد سنجش و بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از آزمون همبستگی پیرسون، نشان می دهد که عوامل سرعت سامانه و ویژگی های عمومی اتوبوس ها بیشترین همبستگی را با رضایتمندی شهروندان دارند، همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چند متغیره نشان می دهد عامل سرعت سامانه (با ضریب بتای569/0) بیشترین اهمیت را برای کاربران (مسافران شهری) داشته و نقش موثری در راستای تبیین رضایتمندی و افزایش استفاده ی آنها دارد.