طراحی مدل مربیگری سازمانی در سازمان های دولتی با رویکرد بهره وری نرم سازمانی

مربیگری سازمانی یک ابزار یادگیری استراتژیک برای سازمان هاست. این پدیده به عنوان شکل جدیدی از توسعه رهبری به سرعت در حال رشد، به یکی از پرطرفدارترین ابزارهای توسعه فردی تبدیل شده است. از طرفی به عنوان حوزه ای مطرح شده که کارکرد اساسی آن تسهیل تغییر و توسعه است. مربیگری سازمانی از طریق بالفعل کردن استعدادهای بالقوه منابع انسانی سازمان که محرک های کلیدی موفقیت هر سازمانی هستند، موجب افزایش بهره وری سازمان می شود. هدف این پژوهش طراحی مدل مربیگری سازمانی در سازمان های دولتی است. ازآنجاکه کاوش در دنیای ذهنی و تجارب افراد و استخراج نگرش آنها مستلزم بهره گیری از روش های کیفی پژوهش می باشد، در این مطالعه با استفاده از رویکرد تحلیل محتوا با 12 نفر خبرگان که در زمینه مربیگری تالیفاتی داشته اند، مصاحبه نیمه ساختار یافته عمیق صورت گرفت. محقق برای دستیابی به لایه ها و ابعاد موضوع از شیوه تحلیل محتوای کیفی و به شیوه استقرایی استفاده کرد. در این تحقیق 80 کد اولیه استخراج گردید که پس از ادغام کردن آنها تعداد 51 کد اولیه تایید شد پس از آن، کدهای اولیه در 10 مقوله دسته بندی گردید که مقولات در 3 مضمون اصلی ویژگی های مربی، ویژگی های متربی و ویژگی های سازمان، طبقه بندی گردید.