بررسی وضعیت خودناتوان سازی: مطالعه مقطعی در میان دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه

 خودناتوان سازی انجام یا قصد انجام مجموعه رفتارهایی است که به منظور بیرونی جلوه دادن شکست ها و درونی جلوه دادن موفقیت ها به کار می رود. مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت خودناتوان سازی و ارتباط آن با برخی متغیرهای تحصیلی در دانشجویان انجام شد.

این پژوهش نوعی مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بود که در میان 296 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه انجام شد. شرکت کنندگان به روش نمونه گیری تصادفی ساده و با احتمال متناسب با حجم در هر یک از خوشه ها (دانشکده ها) انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسش نامه به صورت خودگزارش دهی جمع آوری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار نسخه ویندوز SPSS نسخه 16 و آزمون های توصیفی و تحلیلی در سطح اطمینان 95 درصد تجزیه وتحلیل شدند.

دامنه سن دانشجویان 18 تا 31 سال و میانگین آن 10/2±21/22 سال بود. میانگین نمره خودناتوان سازی دانشجویان 48/3±64/16 بود که در مجموع 56/66 درصد از حداکثر نمره قابل اکتساب کسب شد. دانشجویان دانشکده دندان پزشکی خودناتوان سازی بیشتری نسبت به سایر دانشکده ها داشتند (011/0P=). دانشجویان متاهل خودناتوان سازی بیشتری نسبت به دانشجویان مجرد داشتند (025/0P=). دانشجویانی که سن بیشتری داشتند، نمره بالاتری در خودناتوان سازی کسب کردند (114/0r= و 025/0P=).

با توجه به اینکه دانشجویان بیش از 50 درصد از نمره خودناتوان سازی را کسب کردند، به نظر می رسد برنامه ریزی برنامه های مداخله ای مرتبط و قبل از آن انجام مطالعات تکمیلی برای دستیابی به علل موثر ضروری است.