نقش تعدیل کننده سالم زیستی مذهبی و خودتمایزیافتگی در رابطه بین ملال روان شناختی با گرایش به اعتیاد در بین دانش-آموزان پسر شهر نورآباد

با توجه به افزایش روزافزون اعتیاد و پیامدهای مخرب آن شناخت عوامل موثر بر گرایش به اعتیاد نوجوانان می تواند گام مفیدی در راستای پیشگیری از اعتیاد باشد؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش تعدیل کننده سالم زیستی مذهبی و خودتمایزیافتگی در رابطه بین ملال روان شناختی با گرایش به اعتیاد انجام شد.

پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر نورآباد در سال تحصیلی 1398-1397 بود که تعداد 360 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. داده ها با استفاده از سیاهه چندبعدی سالم زیستی مذهبی، مقیاس چندبعدی حالت ملال روان شناختی، پرسش نامه خودتمایزیافتگی و مقیاس آمادگی اعتیاد، گردآوری شد و با ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی تحلیل شدند.

نتایج نشان داد بین ملال روان شناختی با گرایش به اعتیاد رابطه مثبت معنا داری (01/0 p<، 44/0 =r)، بین سالم زیستی مذهبی با گرایش به اعتیاد (01/0 p<، 29/0- =r) و بین خودتمایزیافتگی با گرایش به اعتیاد (01/0 p<، 38/0- =r) رابطه منفی معناداری وجود دارد. همچنین، بر اساس نتایج رگرسیون سلسله مراتبی، نقش تعدیل کننده سالم زیستی مذهبی (01/0 p<، 16/0=β) و خود تمایزیافتگی (01/0 p<، 25/0=β) در رابطه بین ملال روان شناختی و گرایش به اعتیاد مورد تایید قرار گرفت.

مطالعه حاضر شواهدی برای نقش تعدیل کننده سالم زیستی مذهبی و خودتمایزیافتگی در رابطه بین ملال روان شناختی با گرایش به اعتیاد فراهم آورد؛ بنابراین، توسعه سالم زیستی مذهبی و آموزش خودتمایزیافتگی در میان دانش آموزان می تواند روش مطلوبی جهت محافظت از آن ها در برابر اثرات منفی ملال روان شناختی و در نتیجه گرایش به اعتیاد باشد