بررسی تاثیر آنتروپوژنیک در تشدید سیلابها در حوضه های ییلاقی (نمونه موردی : حوضه کن، تهران)

حوضه های ییلاقی پیرامون شهر تهران به دلیل دور بودن از آلودگی جوی و مظاهر شهری، برای بسیاری از افراد محل گشت وگذار و تفریح و برای عده ای دیگر محل کسب سود و درآمد از رستوران ها و اماکنی است که گردشگران زیادی را به سمت خود می کشاند. سنگان، یکی از دره های خوش آب وهوای شمال غرب تهران است. در سال های اخیر به دلیل پدیده شهر گریزی و فرار از آلودگی تهران و همچنین به دلیل دسترسی آسان و فاصله کم از تهران (به عنوان یک منطقه خوش آب وهوا) موردتوجه قرارگرفته، به گونه ای که ساکنان آن قشلاق را عمدتا در تهران و ییلاق را در منطقه به سر می برند. با توجه به اینکه سکونتگاه های چندی در حاشیه رود اصلی احداث گردیده که وارد حریم قانونی رود شده اند، لذا بررسی کارآیی حریم و تعیین نواحی مستعد وقوع سیلاب ضرورت دارد. در این پژوهش، ابتدا با استفاده از مدل HEC-RAS RAS پهنه های سیل گیر با دوره بازگشت های مختلف (2 تا 100 ساله) محاسبه گریده سپس جهت پهنه بندی سیلاب، نقشه های رقومی 1:500 و آمار دبی ایستگاه های سنگان، ویژگی های مورفولوژی بسترکه طی عملیات میدانی جمع آوری گردیده استفاده شد. نتایج حاصل از این پهنه ها نشان می دهد که درصد کمی از اراضی در پهنه سیلی با دوره بازگشت 25 سال قرار می گیرد؛ اما بررسی تصاویر تهیه شده از رودخانه سنگان درگذشته و مقایسه آن بازمان حال نشان می دهد که کاربری زمین های کناره رودخانه تغییر کرده و به دلیل ساخت وسازهای غیرمجاز و باغ کاری در حریم رودخانه، عرض بستر کاهش پیداکرده که این عامل سبب افزایش وسعت پهنه سیل گیر، و افزایش خسارات می شود.