مقایسه ی دقت رادیوگرافی پری اپیکال دیجیتال با بایت وینگ دیجیتال در ارزیابی تحلیل استخوان در دندان های خلفی

مقدمه: 

رادیوگرافی، در تشخیص بیماری پریودنتال کمکی ارزشمند به شمار می‌رود، لذا این پژوهش با هدف مقایسه‌ی بین دقت دو تکنیک رادیوگرافی پری‌اپیکال و بایت‌وینگ دیجیتال در ارزیابی میزان تحلیل استخوان در دندان‌های خلفی بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن انجام شد.

مواد و روش‌ها:

 این مطالعه‌ی توصیفی- تحلیلی، بر روی 36 نمونه از سطوح اینترپروگزیمال دندان‌های خلفی، از بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن کاندید جراحی فلپ، مراجعه‌کننده به دانشکده‌ی دندان‌پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان (خوراسگان) در سال 1394 انجام شد. ابتدا، با دو روش تصویربرداری پری‌اپیکال با استفاده از تکنیک موازی و بایت‌وینگ دیجیتال از سطوح تعیین شده، عکس‌برداری انجام و توسط رادیولوژیست، فاصله‌های لازم اندازه‌گیری شد، سپس حین انجام جراحی و پیش از تصحیح کانتور استخوان، فاصله‌ی نقطه‌ی مرجع تا ستیغ استخوان آلویول (استاندارد طلایی) به وسیله‌ی پروب ویلیامز اندازه‌گیری گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری Paired t-test آنالیز شد (0/05 = α).

یافته‌ها: 

از 36 نمونه‌ی مذکور، به ترتیب در رادیوگرافی بایت‌وینگ و پری‌اپیکال، 2 و 1 مورد از اندازه‌گیری‌ها برابر با معاینه‌ی بالینی و همچنین 16 (44/4 درصد) و 20 مورد (55/6 درصد) فاصله‌ها بیشتر برآورد شد. اختلاف میانگین میزان تحلیل استخوان در روش بایت‌وینگ، با روش کلینیکال 0/12 ± 0/2 میلی‌متر و تفاوت معنی‌داری بین میانگین برآورد شده وجود نداشت (0/07 = p value)، اختلاف میانگین میزان تحلیل استخوان در روش پری‌اپیکال با روش کلینیکال، 0/26 ± 0/87 میلی‌متر و تفاوت معنی‌داری بود (001/0 = p value).

نتیجه‌گیری: 

بر اساس نتایج این بررسی، استفاده از روش رادیوگرافی بایت‌وینگ، جهت تعیین میزان تحلیل استخوان در دندان‌های خلفی نسبت به روش رادیوگرافی پری اپیکال،ارجحیت داشت.