سه شیوه در مواجهه با درمان بیماری های همه گیر در عصرصفویه

نگاهی سریع به مسایل مرتبط با شیوه هایی که مردم عصرصفویه، در مواجهه با بیماری های همه گیر به کار می بردند، ما را متوجه این حقیقت می سازد، که بشر از زمان پیدایش تا کنون، دغدغه ی درمان و غلبه بر بیماری ها را داشته است. لذا پژوهش حاضر براساس این مسئله شکل گرفته که مردم درجامعه ی ایران عصرصفوی برای رفع این معضل چه پیشگیری هایی را انجام می دادند و براساس چه شیوه هایی عمل می کردند و تبعات استفاده از این شیوه ها چگونه بوده است؟ با بررسی های انجام یافته، براساس روش توصیفی– تحلیلی مشخص گردید که به علت ناشناخته بودن و قابل پیش بینی نبودن این نوع بیماری ها، مردم دست به دامان معالجاتی می شدند که در دسترس بود و درمان گران، معالجات را با استفاده از فرهنگ و باورهای برگرفته از جامعه ی عصر صفویه انجام می دادند. اغلب درمان ها در عصر صفوی، یا بر پایه ی تفکر اسلامی و طب شرعی بوده و یا بر گرفته از طب سنتی، که مردم با استفاده از داروهای گیاهی و آمیزه ای از تجربه و باورهای عامیانه، آن را، انجام می دادند و یا این که با روی آوردن به معالجات ساحرانه و خرافی، با اعمال غیر منطقی، بیماری ها را درمان می کردند. بعضی از این معالجات، ناتوان از معالجه ی منشا اصلی بیماری بودند و در صورت ابتلا فقط به رفع نشانه ها و عوارض می پرداختند و تبعات ناشی از آن موجب طولانی تر شدن و ترس و حتی مرگ و میر درمیان مردم می شده است.