تشبیه اقلیمی در شعر لرستان

تشبیه، هسته و زیرساخت خیالهای شاعرانه است. ازطریق تشبیه، بویژه با تامل در مشبه به ها و وجوه شبه، میتوان به ذهنیت و جهانبینی شاعر پی برد و محیط زندگی او را شناخت. اقلیم و محیط زندگی شاعران، خواسته و ناخواسته در شعر آنان بازتاب مییابد؛ بویژه در تشبیهات آنان. تشبیه اقلیمی تشبیهی است که ارکان آن، بویژه مشبه به و وجه شبه، غالبا عنصری اقلیمی و بومی است و از عناصر طبیعی و شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقلیمی محل زندگی شاعر اخذ میشود. مسئله این تحقیق چگونگی اثرگذاری اقلیم بر وجوه شبه و مشبه به های شاعران لرستان است.

این پژوهش به روش توصیفی– تحلیلی صورت میگیرد و با استناد به شواهد درون‌متنی، به بررسی و تحلیل و مقایسه تشبیهات اقلیمی مندرج در شعرهای مردان و زنان بومی سرا و فارسی سرای لرستان میپردازد.

شعر شاعران بومی سرای لرستان نسبت‌به شاعران فارسی سرا از عناصر اقلیمی سرشارتر است؛ تشبیهات اقلیمی هم در شعر زنان و هم در شعر مردان لرستان چشمگیر و پربسامد است؛ ولی هر دسته، به جنبه های خاصی از اقلیم نظر دارند.

نتیجه‌گیری:

از میان تشبیهات اقلیمی بکاررفته در شعر شاعران مورد بحث، تشبیهات ناظر به طبیعت، شامل پوشش گیاهی و درختان، حیوانات، چشم اندازهای طبیعت و حرف و مشاغل لرستان در آثار شاعران مرد، نمود بیشتری دارد؛ اما در تشبیهات اقلیمی مندرج در شعرهای زنان، تاثیر فرهنگ و آداب و رسوم لرستان، جلوه بیشتری یافته است. برخی عناصر اقلیمی و بومی در این تشبیهات، ابعادی نمادین و نوستالژیک دارند.