ارزیابی استراتژی های مدیریت پایدار آب زیرزمینی برای سازگاری با تغییرات اقلیمی: مقایسه رویکردهای بهره-برداری تلفیقی سیکلی و غیرسیکلی

تغییر اقلیم و اثر آن بر خشک سالی ها موجب استفاده بیش ازحد از منابع آب زیرزمینی شده و پایداری این منابع را به خطر انداخته است. مطالعات تغییر اقلیم نشان می دهد که در سال های اخیر، جهت گیری محورهای مطالعاتی این مبحث از صرف "ارزیابی اثرات" به "سازگاری" گرایش قابل توجهی داشته است. ازاین رو ارایه راهکارهای مناسب جهت افزایش سازگاری سیستم های بهره برداری تلفیقی منابع آب سطحی و زیرزمینی در مقابل اثرات نامطلوب این پدیده حایز اهمیت شده است. در مطالعه حاضر، با در نظر گرفتن سناریوهای تغییر اقلیم، سازگاری سیستم های بهره برداری تلفیقی منابع آب تحت دو رویکرد سیکلی و غیر سیکلی باهدف افزایش پایداری آب های زیرزمینی ضمن کاهش هزینه ها و کمبود آبی مقایسه گشته اند. در این راستا به منظور شبیه سازی تغییرات اقلیم حوضه آبریز ابهر رود، متغیرهای بارش و دما از نتایج سه مدل گردش کلی جو تحت سناریوهای انتشار گازهای گلخانه ای RCP2.6 و RCP8.5 در دوره 2031-2021 استخراج شده و ریزمقیاس سازی مکانی داده های موجود با استفاده از الگوریتم M5 درخت تصمیم صورت پذیرفته است. در گام بعدی برای پیش بینی مقادیر رواناب از مدل ترکیبی Wavelet-M5 جهت مدل سازی بارش-رواناب و همچنین از روش Kharrufa جهت محاسبه میزان تبخیر در فصول آینده استفاده شده است تا این مقادیر در گام بعدی به عنوان ورودی در اختیار مدل های بهینه سازی چندهدفه سیکلی و غیر سیکلی قرار داده شوند. نتایج نشان می دهند که اتخاذ رویکرد سیکلی به جای رویکرد رایج غیر سیکلی به طور قابل توجهی سازگاری سیستم های بهره برداری تلفیقی منابع آب را افزایش می دهد. به گونه ای که در رویکرد سیکلی حدود 18 درصد پایداری منابع آب زیرزمینی بیشتر از رویکرد غیر سیکلی تضمین می گردد.