بررسی اثر رس بر قدرت سایندگی خاک ها بهوسیله آزمایش LCPC
آزمون LCPC یکی از آزمایش های مرسوم جهت تعیین میزان سایندگی دانه های سنگی و محیط های خاکی است. با توجه به عدم توسعه آزمایشی استاندارد برای تعیین سایندگی خاک ها، استفاده از این آزمون برای تعیین سایندگی محیط های خاکی، گسترش زیادی در سالهای اخیر یافته است. در مطالعه حاضر، اثر ترکیب های رسی با مقادیر مختلف ذرات درشت دانه بر سایندگی خاک ها، با استفاده از آزمایش LCPC مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام آزمایش ها از ترکیبهای مختلفی از نمونه های سیلیس خرد شده و کانی رسی تالک استفاده گردید. با اندازه گیری و ثبت توان مصرفی موتور الکتریکی دستگاه، در هر لحظه از اجرای آزمون LCPC، انرژی مصرف شده در هر آزمایش نیز محاسبه شد. در طول آزمایش ها، رطوبت و تنش های مختلفی اعمال شدند. نتایج نشان دادند که با افزایش رطوبت، ضریب سایندگی LCPC ابتدا کاهش یافته و با گذر از محدوده رطوبتی خاص، افزایش می یابد. در شرایطی که نمونه ساینده مورد آزمایش، کاملا رسی (تالک) است؛ ضریب سایندگی تقریبا صفر بهدست آمد. مشخص گردید، محدوده درصدهای رطوبت میان حدود خمیری و روانی، منطبق با کمترین میزان سایندگی اند. همچنین با تغییر تنش های اعمالی، مشاهده شد که با افزایش مقدار رس در ترکیب، روند افزایش خطی ضریب سایندگی، با افزایش تنش موثر کاهش یافته و در نهایت از بین می رود. نتایج به دست آمده، نشان دادند که جزء رسی مورد استفاده، به تنهایی سایندگی چندانی ندارد. ولی ترکیب آن با ذرات درشت دانه، بهویژه در حضور رطوبت، می تواند تاثیر قابل توجهی بر رفتار ساینده نمونه و بهویژه تغییرات آن تحت رطوبتها و سطوح تنشهای مختلف داشته باشد.
خراشندگی ، حفاری مکانیزه ، آزمایش LCPC ، رس ، خواص خمیری
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.