تحلیل خطر لرزه ای احتمالاتی با استفاده از الگوریتم لنگر دوم - مرتبه اول برای تهران و حومه

یکی از پرخسارت ترین حوادث طبیعی، زمین لرزه است که فرآیند تصادفی آن پیش بینی و یا پیش گیری وقوع را در شرایط حاضر ناممکن کرده است ولی امروزه کاهش خسارات زمین لرزه ها با مطالعات تحلیل خطر لرزه ای ممکن شده است. ایران از مناطقی است که همواره در معرض آسیب این پدیده طبیعی قرارگرفته است. اما تجربه بسیاری از کشورهای مشابه ایران که در معرض زمین لرزه های متعدد قرار دارند، ولی تلفات و خساراتی به مراتب کمتر را متحمل می شوند، نشان داده است که با مطالعات بروز زمین لرزه ها و بهره گیری از این مطالعات در احداث سازه ها می توان خسارات ناشی از زمین لرزه ها را کاهش داد. تحلیل خطر لرزه ای نیازمند داده های زلزله است، که هرچه این اطلاعات بروزتر باشند، نتایج حاصل نیز با دقت بیشتری حاصل خواهند شد. از اساسی ترین داده هایی که نیازمند به روزرسانی هستند، بزرگای زمین لرزه ها، محل وقوع زمین لرزه ها، ژرفای کانونی و... با دقت کافی می باشد. این پارامترها در برآورد تحلیل خطر زمین لرزه احتمالاتی در مناطق مختلف نقش اساسی دارند. این تحقیق تهران را به عنوان پایتخت و پرجمعیت ترین شهر ایران به عنوان منطقه مطالعاتی خود در نظر گرفته است. پژوهش حاضر دربرگیرنده سابقه بیش از300زمین لرزه در117سال گذشته برای تهران و اطراف آن می باشد. هدف تحقیق حاضر ارزیابی خطر لرزه ای احتمالاتی جدید به وسیله الگوریتم لنگردوم-مرتبه اول با استفاده از عدم قطعیت بر روی چهار رابطه کاهندگی با وزن یکسان است. همچنین با توجه به سطوح لرزه ای برای طراحی و استاندارد2800ایران، پژوهش حاضر بیشینه شتاب زمین لرزه را در دو سطح مورد بررسی قرار داده است. زلزله مبنای طرح1، زلزله ای با احتمال فراگذشت 10%در50سال (دوره بازگشت475ساله) که در عمر مفید سازه رخ می دهد و همچنین زلزله مبنای طرح2، زلزله ای با احتمال فراگذشت 2% در50سال (دوره بازگشت2475ساله) که احتمال رخداد آن در عمر مفید سازه محتمل می باشد. نتایج این پژوهش مبین آن است که بیشینه شتاب زمین لرزه به ترتیب اعداد g30061/0و g55666/0 برای دو سطح فوق طبق الگوریتم لنگردوم-مرتبه اول است و همچنین استاندارد 2800ایران در این زمینه محافظه کارانه تر عمل کرده است.